Hoop 2.0

Op 29 maart 2020, aan het begin van de Corona pandemie, schreef ik al een blog over Hoop. Nu volg ik als goed begin van het nieuwe jaar, een schrijf-challenge bij Nanda Huneman over Hoop.

Hoop is de zonsopkomst. Als ik in het donker opsta en met de hond wandel in de winterkou en het zachte ochtendgloren de heuvels om me heen langzaam verlicht. Zeggend dat er vandaag geen regen, mist of sneeuw is. Die verkondigd dat ik mijn lichaam kan koesteren, in de winter mijn gezicht, in de zomer mijn hele blote lichaam. Het licht is maar heel even zo specifiek, bijzonder. En misschien is er morgen weer zon. Maar misschien ook niet.

Hoop is de lente, of eigenlijk de periode daarvoor. Als de sneeuwklokjes bloeien en er een flink pak sneeuw op ze valt. Ondanks die sneeuw zijn de klokjes de aankondiging van lente. Dat ooit, wanneer weten we niet precies, alles weer gaat bloeien. Wanneer de zwarte spechten hun eerste melancholische paar-roep verkondigen. Het gekrijs is niet om aan te horen, maar toch geeft het hoop. Dat binnenkort alle vogels weer zingend hun territorium gaan afbakenen en daar mee door gaan tot ver in de zomer. Als de heuvels in mijn uitzicht niet langer winters grijs en bruin kleuren van de kale takken. Maar er een hele lichtgroene waas verschijnt. Zo licht dat je het bijna niet ziet. Het duurt maar een paar dagen. De aankondigingen van lente.

Als het speenkruid gaat bloeien, in de holle bosweg achter de camping. Geel steken de bloemetjes af tegen het bruine blad dat daar ligt te vergaan. Wanneer de knoppen van de beuken openbarsten en de blaadjes zich ontvouwen, gekreukt en heel helder groen. Dan is het al voorjaar. En neemt de hoop weer af.

Want, zoals ik al schreef in maart 2020: Het belangrijkste aan hoop is de tijdelijkheid van een situatie. Een blik op iets wat even later weer verdwijnt. Een sprank biedt, vol van verwachting. Het is de uitdaging stil te staan en te genieten van datgene wat ons de hoop biedt. Want voor je het weet is het zomer!

Geef een reactie