Hoop

Het is wat, een uitgaansverbod, onlangs verlengd tot minstens 15 april. Het woord doet me denken aan oorlog, ook al heb ik die zelf nooit mee gemaakt. En dat klopt want volgens de Franse President zijn we in oorlog, tegen een onzichtbare vijand die we pas zien als hij aan de winnende hand is. Er zijn wat mij betreft twee aspecten aan deze maatregel die bijzonder de moeite waard zijn te overwegen.

Als eerste onze grenzeloze mogelijkheden. We zijn gewend geraakt aan alles overal maar kunnen doen. Onafhankelijk van het weer en onze staat van zijn, hebben we eindeloze mogelijkheden tot onze beschikking. We kunnen uitgaan, boodschappen doen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, naar de andere kant van de wereld reizen en via internet diezelfde wereld thuis laten bezorgen. We kunnen vrienden en familie bezoeken en anders via een video gesprek elkaar ontmoeten. Ons super snel verplaatsen via snelwegen, hogesnelheidstreinen en vliegtuigen. Nu we gedwongen thuis zitten en ons zo min mogelijk verplaatsen om maar zo min mogelijk mensen te besmetten, worden we ons bewust. Welke van al die mogelijkheden hebben we eigenlijk echt nodig voor een kwalitatief goed leven? En wat is dat dan dat goede leven? Iedereen heeft daar een eigen mening over.

Zelf denk ik het bestaat uit liefde kunnen geven en ontvangen, goed eten, de natuur om ons heen mogen ervaren, de stilte en de donkerte. Prettig zittende kleren (of geen kleren als het warm is ;-)). Een stoel die lekker zit, een goed bed. Een koelkast en wasmachine, ook niet onhandig. Een auto, op het Franse platteland onontbeerlijk. Mijn mobiele smartphone, daar kan ik ook niet meer buiten (hoewel ik het misschien wel zou kunnen als ik het echt zou moeten). En ja, nu ik ver weg woon van familie en vrienden waardeer ik het enorm als ik ze fysiek kan ontmoeten. Elkaar vasthouden, samen wandelen, eten, zijn. En in de tussentijd is skype, messenger, whatsapp en al die andere online manieren van samen zijn echt een uitkomst. Dus een beetje internet verbinding is ook niet verkeerd. En een manier om je huis te kunnen verwarmen in de winter. Zo kan ik nog even doorgaan.

Maar het allerbelangrijkste van een goed leven, en dat brengt me bij het tweede aspect, dat is hoop. Het belangrijkste aan hoop is de tijdelijkheid van een situatie. Als we niet meer kunnen hopen dat deze maatregelen zin hebben, dat ze bijdragen aan het afremmen van het verspreiden van het virus, dan gaat de angst overheersen. En een beetje angst is er wel nodig, anders zou niemand zich aan de maatregelen houden. Maar er mag geen paniek ontstaan. Dan is alle hoop op een goede afloop vervlogen.

Want een mens kan niet zonder hoop. Op hoop drijven wij voort. De hoop dat ik elke dag kan genieten van al die mooie kleine dingen om me heen. Dat ik de dingen die ik hierboven noemde mag behouden. De hoop dat dit virus op een dag uitgeraasd is en de beperkingen opgeheven worden. De hoop dat we binnenkort de camping kunnen openen voor gasten en dat de gasten ook weer durven reizen en met ons kunnen komen genieten van deze mooie plek. De hoop dat ik mijn vrienden en familie weer kan ontmoeten in levende lijve. Dat het virus me niet een van hen ontneemt en dat ik er niet heen mag om afscheid te nemen.

Maar het meest hoop ik dat wij ons de beperkingen waar we nu mee moeten zien te leven nog heel lang zullen heugen. En dat we ze gaan zien als mogelijkheden waardoor we ons leven anders in gaan richten. Met minder vanzelfsprekendheid en met meer dankbaarheid.

Geef een reactie