Ruimte

Ik heb mezelf opgesloten. Een week. Om tot mezelf te komen. En te werken aan mijn boek. Er helemaal in te duiken. En er niet uit te hoeven komen voor camping werk, kinderen die geholpen moeten worden bij huiswerk, een hond die moet worden uitgelaten. Ik heb alleen mezelf en mijn eigen behoeftes om rekening mee te houden. Binnen 24 uur na deze zelfopgelegde ‘retraite’ kondigt de president van Frankrijk een algeheel uitgaansverbod aan. Elke onnodige verplaatsing van mensen wordt verboden. Dinsdag om 12 uur ’s middags gaat het in.

Confinement, was ik daar nou toevallig al mee bezig. Het is wel lastig, ik had deze week ook wel naar de kapper gewild. En boodschappen willen doen als ik daar zin in had. Zonder formulier waarin ik mezelf toestemming geef, me op de weg te bevinden. Maar dat zit er dus niet in. Het scheelt tijd, benzine en focus. Ik word nu nog meer gedwongen om ruimte te creëren voor het schrijven. Om het creatieve proces te laten gebeuren. Niets zo dodelijk voor een creatief proces als druk. Maar focus is goed. Zoals je je in bepaalde mate af kan laten leiden. Door dingen die je helpen naar binnen te keren. Zoals een goed boek lezen, breien, gras maaien, tekenen of even een struikje snoeien. Online yoga les. Een klein rondje wandelen. Buiten zitten en genieten van de onstuitbaarheid van de lente. De bijen en hommels zoemen in de al bloeiende rozemarijn in de tuin. Een zachte zoete zweem van sleedoorn bloesem dringt in je neus. De zon is warm. Overal actieve vogels, buizerds miauwen boven mijn hoofd, in de boom bij de buren nestelen eksters, mussen kwetteren. Af en toe lacht er een groene specht. De plukken gele forsythia her en der in het landschap. De weides wit, niet van sneeuw, maar van madeliefjes. De enigen die onvermoeibaar hun werk mogen en blijven doen zijn de boeren. Ze moeten het land voorbereiden voor de koeien. Die staan te trappelen in de stallen. Zij hebben geluk en mogen straks gewoon naar buiten.

Ik heb mezelf opgesloten. Jarenlang. In een kooi van perfectionisme. Laat ik nou juist deze week toe zijn aan het inzichtelijk maken van dat mechanisme in mijn boek. Het gebrek aan ruimte dat ik als kind kreeg om er te mogen zijn. Zonder iets te moeten doen om te bewijzen dat ik iets waard was. Ik heb mezelf enorm onder druk leren zetten. En alles wat onder druk staat ontploft. Dat was geen prettige manier van leven en ik ging daar steeds meer aan onderdoor. Gelukkig heb ik dat mechanisme kunnen transformeren in iets anders. Daar gaat mijn boek over.

Sinds ik manieren heb gevonden om de ruimte te vergoten en de druk te verminderen, het plezier centraal heb leren stellen en naar mezelf heb leren luisteren, heb ik die druk ook niet meer nodig. Ik kan prima leven zonder positieve faalangst. Ik kan mijn resultaatgerichtheid steeds meer loslaten. Dat is eng hoor. Want die overtuiging, dat ik alleen iets waard ben als ik goed presteer, die zit heel stevig verankerd. Raak ik niet losgeslagen als ik dat anker licht? Word ik niet een wanhopig ronddwalend schip dat zonder koers met alle winden mee waait?

Het antwoord is nee. Ik raak steeds meer verankerd in mezelf. Ik kan zelf ruimte creëren als ik die nodig heb. En ik zie ook de voordelen van deze (tijdelijke) beperking van ruimte. Natuurlijk is het spannend. Zal onze camping wel open kunnen dit voorjaar? Mogen mensen over een maand weer reizen? Of kunnen we dit seizoen op onze buik schrijven? Ik maak me daar voorlopig geen zorgen over. Want ik leef in toenemende mate in vertrouwen. Voorlopig kunnen we in alle rust het seizoen voorbereiden. Er is geen druk om het zwembad open en warm te hebben (de zwembadboer is twee weken gesloten), de wegen opnieuw van grind te voorzien (de wegenmaker komt niet). De keuken hoeft nog niet schoongemaakt, want het restaurant mag nog niet open. Alles kan in rust en op zijn eigen tijd. En daardoor wordt het veel leuker om te doen!

Geef een reactie