Schelp

Ik heb een dun blauw regenjasje, die ik draag als ik ga fietsen. Een ademende windvanger die nog waterdicht is ook. Een ideaal jasje, ook voor op vakantie. Zeker als je eind oktober naar Corsica gaat. Dan kan het daar al fris zijn of regenen.

In de Morvan is het echt koud in november. Als ik bij thuiskomst weer ga fietsen, draag ik mijn wollen lange ondergoed en het jasje. Ik steek ik mijn linkerhand in mijn jaszak en voel iets. Oh ja! Ik voel de mooie grote kokkel-achtige schelp, fel oranje, met diepe groeven. Mijn zoon vond hem op het strand op Corsica en gaf hem aan mij. Nu, elke keer als ik ga fietsen voel ik weer die schelp die me herinnert aan de vakantie. Waar ik schreef:

Ik wil het geluid van de zee,
eeuwig in mijn oren laten klinken.
Het plakkerige zand,
voor altijd aan mijn voeten laten kleven.
Het uitzicht op de bergen en de strakke zee-horizon,
eindeloos op mijn netvlies laten branden.
Ik wil de nog warme oktober zon,
de hele winter mijn lichaam laten stoven.
Laat me mijn zintuigen hier achterlaten,
zodat ik straks, als ik weer thuis ben in het bos, in de wintermist of met regen,
nog steeds dit eiland kan beleven.

Se souvenir betekent herinneren in het Frans. De schelp is mijn souvenir. Ze brengt me tijdens elke fietstocht door de heuvels van de Morvan, even terug naar Corsica.

Geef een reactie