Ergens in augustus had ik contact met mijn therapeute middels een videogesprek. Ze vroeg me hoe het ging en ik vertelde dat ik zo moe was dat ik eigenlijk niks meer voelde. Behalve een steeds grotere weerstand tegen alles. Want ik wilde best mijn grens aangeven, maar dat leek onbegonnen werk. Ik wist niet waar ik moest beginnen om minder te doen. Ze vroeg me even op bed te gaan liggen en te voelen wat er dan gebeurde. Ik sloot de gordijnen, krulde me op onder de dekens en verstopte me. Deed even helemaal niks. Ik voelde me veilig daar. Leeg, maar niet stuk. Als een degelijke pot van het merk Parfait. Je kijkt er door heen maar je weet dat de jam er goed in bewaard blijft. Ik was nog heel en dat was een hele opluchting.
Ze adviseerde me om elke dag minimaal een uur rust te gaan nemen. Echt niks te doen. Me op te krullen onder dekens en even helemaal afwezig te zijn. En juist heel aanwezig te zijn bij mezelf en in de leegte. Ik nam het me voor. De receptie was bemenst en verder kon ik best een uur gemist worden.
Maar oh wat kwam ik een weerstand tegen. Ik voelde me net mijn oma van ruim 80. Als kind logeerde ik bij haar. Steevast na de lunch ging ze rusten en ik moest mee doen. Eerst nog op de vloer want ze wilde haar opgemaakte bed niet slordig maken. Later toen ze wat minder vitaal werd ging ze op bed liggen, maar niet onder de dekens. Ik vond dat een vreemde bedoening. Het rusten an sich en dan ook nog op een keiharde vloer! Ik ben 46 en ik doe hetzelfde (afgezien van de vloer)! Waarom zou dit nodig zijn?!
Elke dag als ik ga liggen na de lunch zeg ik het hardop, tegen mijn man: “Ik ga even plat”. Ik moet steeds weer bevestigen dat ik het ga doen. Want ik sta het mezelf eigenlijk niet toe. Ik vind het ongehoord dit uurtje niksen. En in het begin merk ik weinig verschil. Ik blijf moe. Maar wanneer ik doorkrijg dat het grootste obstakel zit in het mezelf toestaan, dan gaat het opeens makkelijker. Ik merk op wat ik nodig heb. Soms ga ik echt even slapen. Soms doe ik eerst een ontspanningsoefening en de rest van de tijd niks. Ik lig en laat mijn gedachten de vrije loop. Soezel wat. Ik rust. Een zeer heilzame rust die mij heel erg goed doet. Omdat ik mezelf toesta niks te doen. En dat toestaan geeft me voldoende rust om niet overspannen te raken!