to-do

Een to-do lijst is nuttig, want daardoor blijft mijn hoofd leeg. Alles wat op de lijst staat vergeet ik namelijk onmiddellijk. Een paar weken voor het openen van de camping neemt die lijst echter abnormaal lange proporties aan. Hij groeit elke dag met een paar taken, alhoewel ik echt niet stil zit, genietend van het voorjaarszonnetje, met een kopje koffie of thee. Integendeel. Wanneer ik echter het gevoel heb dat ik te veel moet, dan word ik overweldigd door de lengte van de lijst. Alsof ik overspoeld word door een metershoge golf. Ik val om en sla dicht. De lijst verlamt me.

Het allerliefst ging ik in bed liggen, met het dekbed over mijn hoofd getrokken. In het donker. Als ik niet of niemand zie, dan ziet niks of niemand mij. Daar kan ik afwachten tot de storm is overgewaaid, uitgeraasd. In mij, om mij. De camping is open en de gasten opeens aanwezig. Personeel is aangenomen en voert haar taak uit. Als ik dan weer tevoorschijn kom, dan zijn een heleboel to-do’s verdwenen. Opgelost. Ingehaald door de tijd. Niet meer relevant of van toepassing. Datgene wat echt moest is door een ander opgepakt en uitgevoerd. Dat wat niet zo urgent was, is waarschijnlijk nog steeds niet prangend.

Maar dat doe ik niet. Ik probeer actief te blijven en de to-do lijst te gebruiken als leidraad. Ik kijk er op en probeer in de flow te blijven. Welke taak heb ik eigenlijk zin in? En tussendoor, al is het maar even, me terug te trekken in mijn schrijf-wagentje. Het uitzicht tot me te laten komen. Te schrijven wat er in me opkomt. Of in de tuin een kopje koffie te drinken, de lentezon op mijn gezicht voelen branden en te luisteren naar de vogels die hun voorjaarslied vol overtuiging verkondigen. En dan gewoon te zijn. En dan komt er vanzelf een taakje langs dat past bij het moment. Een klein stapje in de grote radar die het openen van een camping behelst. Elke stapje is er één en goed genoeg. En nog beter als die met liefde wordt uitgevoerd.

Geef een reactie