Als ik een paar nachten slecht slaap dan voel ik ze opeens. Zenuwen. Ze nemen bezit van mijn maag- en later ook mijn hartstreek. Ze laten mijn darmen opspelen. Ik loop leeg van de spanning. Ik weet niet waarom. Ik heb er geen enkele controle over. Ze zijn er gewoon. En ik wil er het liefst zo snel mogelijk weer vanaf. Want ze belemmeren me in mijn slaap. Strak van de spanning lig ik in bed, ondanks meerdere ontspannende bodyscan oefeningen.

Wat zou er gebeuren als ik die zenuwen kan accepteren? Aanwezig kan laten zijn? Als ik van mezelf overdag op bed mag gaan liggen om uit te rusten? Ik probeer het eens uit, geef het een kans. Als ik mediteer ga ik er eens goed voor zitten. Ik neem de tijd om “hallo” te zeggen tegen die zenuwen. Daarmee erken ik ze in plaats van ze weg te duwen. En om hardop te zeggen dat ik ze mezelf gun. Dat klinkt tegenstrijdig. Want waarom zou ik mezelf iets gunnen wat oncomfortabel is?

De uitkomst is echter glashelder. Diezelfde middag nemen de zenuwen af. Ze zijn minder nadrukkelijk aanwezig. En mochten ze nog de kop op steken dan zeg ik ze gewoon weer gedag. In de auto als ik de kinderen ophaal, of ’s avonds in bed. Het is zo eenvoudig als het klinkt. Toch wil ik graag begrijpen wat er gebeurt. Wat willen die zenuwen me eigenlijk zeggen? Waarom spelen ze op? Ze zijn er niet voor niks, daarvan ben ik overtuigd. Maar ik kom er niet achter. Het enige dat ik proefondervindelijk merk is dat dit kennelijk de manier is om er minder last van te hebben.

Waarom leren we vooral te vechten in ons leven? Ik weet goed hoe dat moet en ben er ook vrij volhardend in. Maar ik weet ook dat het een overlevingsstrategie is. Die op de lange termijn steeds meer tegen me keert. Want ik werk mijn eigen destructie in de hand. Het lijkt zo logisch: iets wat oncomfortabel is, willen we weg hebben, uitgummen, verwijderen. Maar dat werkt dus averechts.

Bestaansrecht geven aan alles wat er is, leuk of niet leuk, is wat wel werkt. Door mijn zenuwen er te laten zijn, laat ik mezelf zijn. En kennelijk vallen ze dan vanzelf weg. Ze eisen niet langer de aandacht, want ik geef ze aandacht. Dat is wat ze nodig hebben. Dat is wat ik nodig heb: liefde voor alles wat is in mezelf.