Mijn hoofd is geneigd om alles op te blazen. De dingen groter te maken dan ze in werkelijkheid zijn. Zaken die niet moeilijk zijn, tot enorme proporties te laten groeien. Om me vervolgens te verlammen en ik breiend, thee drinkend, wandelend met de hond en over het landschap starend, de dagen doorkom. En mezelf dat verwijt. Hoewel die dagen ook nodig zijn. Ik zou mezelf echt toe willen staan, rust te nemen.

Wanneer ik vanuit een intrinsieke motivatie en gedwongen door omstandigheden, dingen aanpak, dan blijkt mijn hoofd er helemaal naast te zitten. De bergen afgezaagde takken en stronken hout die door de bomensnoeier worden geproduceerd, kan ik gemakkelijk samen met hem opruimen. We werken twee dagen hard samen en het grootste deel is netjes opgeruimd. Dan komt er dus iets voor elkaar. In mijn hoofd was het heel veel werk, maar in de praktijk valt het heel erg mee.

Het helpt om taken in te plannen en vooral in stukjes te hakken. Dus in plaats van website updaten, de verschillende onderdelen in subtaken, in de online to-do lijst zetten. Dan worden ze letterlijk behapbaar. Schoffelen, ja het is veel werk. Als ik elke dag een half uur zou schoffelen, dan zou het meevallen. Maar ik heb er geen zin in, deels omdat het veel lijkt. Dus ik laat het. En dan wordt het een olifant.

Het helpt ook om de koe bij de hoorns te vatten. En gewoon te doen. Enige voorwaarde hiervoor is zin hebben. Ik doe zo weinig mogelijk met tegenzin en op wilskracht. Gelukkig helpt de lente me naar buiten. Het is de hele week zonnig en warm. Ik kan bijna weer bloot werken. En ja bloot schoffelen, dat klinkt ineens heel anders!