Betekenis

Een mens is niet gemaakt voor onzekerheid. Even een onzeker moment, zoals wat de dag zal brengen, plannen die wel of niet verwezenlijkt worden, het weer dat niet wordt zoals het bericht vermeldde, dat kunnen we goed verdragen. Maar als gedurende langere periode aan de fundamenten van ons bestaan wordt gemorreld, dat trekken we meestal slecht.

Zes jaar geleden moest ik vier weken wachten op een medisch uitslag. Het was een hele lange maand vanaf het eerste moment dat het woord kanker viel, tot de uiteindelijke diagnose. Een maand die een jaar leek. De onzekerheid kroop in alle kieren en gaten van mijn lichaam en ging alles in mijn leven beheersen. Ik raakte er langzaam door verlamt.

Toen was die vier weken wachten lang. Nu leven we in Frankrijk al bijna acht weken onder huisarrest. We verlaten de camping alleen om de hond uit te laten, boodschappen te doen en een dokter te bezoeken. Wat is acht weken op een mensenleven? Of op het leven van de mens op aarde? Mijn dochter leest in de Quest: Als je het bestaan van de menselijke soort terug brengt tot een uur dan hebben we 59 minuten en 43 seconden als jagers en verzamelaars over de prairie gerend. En zijn we pas sinds 17 seconden het land aan het verbouwen. Dus vanuit dat perspectief gezien is acht weken niets.

Maar het duurt lang. Dat komt omdat we een flink aantal dingen gedwongen moeten laten. En dan heb ik het over kleine dingen die betekenis geven aan ons bestaan. Niet meer sportief mogen fietsen. Niet meer zomaar even boodschappen doen omdat je iets bent vergeten. Geen vriendin meer omhelzen als je haar toevallig tegenkomt in de supermarkt (die ene keer in de week dat je nu nog boodschappen doet). Je kinderen niet meer dagelijks naar school brengen en zo structuur aan je dag geven. De kinderen niet meer laten spelen bij vrienden. Geen muziekles of Franse les meer.

Dit lijken misschien hele simpele, waardeloze dingen, maar opeens, van de ene op de andere dag, zijn die allemaal weggevallen. Dat betekent dat we opnieuw invulling moeten geven aan de dag, week en zelfs maand. De een gaat dagelijks vlogs maken en publiceren. De ander leest boeken, breit eindeloos sjaals of zit de hele dag op facebook. Wij werken gewoon door op de camping. En mijn dochter heeft nog nooit zo veel dwarsfluit gespeeld.

De dirigent van het harmonieorkest waar ze lid van is, heeft een volledig nieuw programma samengesteld voor het concert op 21 juni. In heel Frankrijk worden op de langste dag van het jaar normaal gesproken Fêtes de la Musique gehouden. De dirigent probeert iedereen zo goed mogelijk te motiveren om te oefenen en stelt voor dat iedereen een partij inspeelt. Hij zal dan alles bij elkaar monteren. Zo is er toch nog enige sprake van samenspel. Want inmiddels is wel duidelijk dat het concert op 21 juni hoogstwaarschijnlijk niet plaats zal vinden. Maar mijn dochter stoort zich daar niet aan. Ze oefent gewoon alsof het concert door gaat. Ze gebruikt het muziek maken om betekenis te geven aan haar zeer ingeperkte leven. Zonder een idee te hebben wanneer ze weer naar school mag en haar vriendinnen weer in levende lijve kan zien. Zonder een idee wanneer ze weer dwarsfluit les zal hebben of theater les. Zonder een idee of er voor de zomer nog een live harmonie repetitie zal plaatsvinden. Daarmee sluit ze de onzekerheid helemaal buiten. Bewonderenswaardig voor een bijna 14-jarige.

Want bij mij werkt dat niet zo. “Geef me een datum!” roep ik. “Beter slecht nieuws dan geen nieuws!” Ik zou beter het voorbeeld van mijn wijze dochter kunnen volgen. De motivatie voor wat ik doe en wat me energie geeft niet af laten hangen van de overheid, die bepaalt of we na 11 mei meer vrijheid krijgen. Ik zou mijn motivatie minder moeten laten beïnvloeden door het uitblijven van een externe ‘beloning’ in de vorm van gelukkige gasten of omzet voor de camping. En meer door wat ik zelf als betekenisvol ervaar. Maar kennelijk haal ik die betekenis niet alleen maar uit mezelf.

Geef een reactie