Onlangs waren we uitgenodigd voor het achttiende verjaardagsfeest van Pierre, de zoon van onze kok. Om half zeven werden we verwacht. Ik vond het al erg vroeg voor Franse begrippen en natuurlijk waren we de eersten. Pas vanaf half acht kwamen de rest van de gasten binnen druppelen.

Het feest vond plaats in de zogenaamde ‘salle polyvalente’ van een minuscuul dorp, Chapelle au Mans. Zoals de naam al zegt, in dit soort dorpshuizen kan je werkelijk van alles organiseren. De plaatselijke bingo ten behoeve van de vrijwillige brandweer, judo-trainingen, bijeenkomsten van handwerksters en verjaardagsfeestjes. Zeer veelzijdig deze zalen. Afhankelijk van de toestand van de gemeentelijke financiën is de salle polyvalente ingericht in een erbarmelijke gebouwtje die de naam ‘zaal’ nauwelijks eer aan doet. Of de gemeente heeft in de afgelopen twintig jaar geïnvesteerd in nieuwbouw, dan wel grondige renovatie. Maar elke salle poly, ook wel salle de fetes genoemd, heeft een professionele keuken, een bar en een podium. En natuurlijk een ruimte waar jassen kunnen worden opgehangen en een toilet. Het plafond wordt zonder uitzondering uitgerust met een fikse hoeveelheid TL-bakken, die deze avond ongegeneerd hun licht op de 46 aanwezigen lieten schijnen.

In Frankrijk kent men geen oer-Hollandse gezelligheid. Evenals in het gemiddelde ’tabac’ of eetcafé, moet het licht vooral functioneel zijn. Je moet de rimpels van je mede-gasten kunnen tellen en duidelijk kunnen onderscheiden wat er op je bord ligt. Dat betekent niet dat het er niet gezellig aan toe gaat of dat het eten niet lekker is, integendeel. Over het algemeen geldt, hoe meer TL-licht, hoe beter de keuken. De enige versiering die er deze avond was aangebracht was een flink aantal opgeblazen vrolijk gekleurde ballonnen. De tafel was gedekt met vrolijke servetten waar Bonne 18me Anniversaire op pronkte. En dat was het.

Voor half tien gingen we niet aan tafel, dat hadden we natuurlijk kunnen weten. Voor die tijd werden we zoet gehouden met zalige zelfgemaakte hapjes. De vader van de jarige had zich flink uitgesloofd, waaronder vier soorten plaat quiche en zelfgemaakte bloedworst (hij is stiekem ook charcutier) en grote hoeveelheden huisgebrouwde sangria. De hoeveelheden hapjes waren op een gemiddeld Nederlands feestje al voldoende geweest om een weeshuis mee te voederen.
Maar om half tien volgde dus nog een uitgebreide couscous maaltijd, met voor ieder twee enorme merguez worsten, schalen vol gestoofde groenten en een enorme kippenbout. Onze kok houd niet van kleine porties, en er was minstens voldoende eten voor honderd mensen (ik overdrijf voor de verandering echt niet).

Ondertussen renden de neefjes en nichtjes van de jarige job rond in de zaal, speelden met de ballonnen en werden achtervolgd door onze zoon. De jongste kind was nog geen vier. De oudere kinderen kropen achter een geconfisqueerde telefoon van een van hun ouders. Onze dochter zat in een hoek op een podiumtrapje te lezen. Om half elf werd de kaas geserveerd. Daarna zijn we vertrokken. Ons erg bewust van hoe ontzettend onbeleefd het is om voor het dessert te gaan. Onze zoon van net tien is het niet gewend om later dan negen uur naar bed te gaan, ook niet in het weekend. We moesten nog drie kwartier rijden en om half twaalf lag hij uiteindelijk in bed.

Er zijn zo veel verschillen met hoe zoiets in Nederland er aan toe gaat. De manier waarop er met de kinderen wordt omgegaan: ze worden gewoon aan een aparte tafel gezet en verder kijkt nauwelijks iemand naar ze om. De definitie en beleving van plezier: tussen de gangen door wordt er op de Macarena en de vogeltjesdans gedanst door jong en oud! ECHT WAAR! De ongestoorde houding ten opzichte van sfeer maken, de verlichting en versiering waren totaal oninteressant.

Toch voelt het als een voorrecht dat we zijn uitgenodigd en dat we mee mogen beleven, een kijkje in een totaal andere wereld mogen krijgen. De verschillen maken het feestje voor ons interessant om bij aanwezig te zijn. Het is leuk om te zien hoe men, op wat wij op een uiterst ongezellige plek noemen, echt een feestje kan bouwen! Dat maakte de avond meer dan de moeite waard.