Afscheid nemen

Mijn man komt huilend uit zijn werk thuis. Ik kan op twee handen tellen hoe vaak hij heeft gehuild in de 13 jaar dat wij samen zijn, dus het moet wel ernstig zijn. Hij heeft die dag een begrafenisdienst geleid voor een gezin dat is omgekomen in de crash met de MH17. Na het overlijden van zijn ex-collega Tim Nieburg in diezelfde crash komt dit heel dichtbij. Ik ben trots op hem dat hij de dienst zo strak heeft geleid, dat hij in die omstandigheden overeind blijft.

Het is wonderlijk hoe iedereen anders omgaat met afscheid nemen. Op mijn werk is het aan de orde van de dag: een derde van de werknemers heeft besloten niet mee te gaan naar de nieuwe organisatie. De een is verdrietig, de ander gooit nog even de kont tegen de krib, nu het nog kan. Maar er is ook opluchting. Welke emotie ook overheerst, dat vanaf 1 januari 2015 alles anders is voor alle werknemers staat buiten kijf.

Ook voor degenen die mee verhuizen is het heftig. Ze klampen zich vast aan de belofte dat ze hetzelfde werk blijven doen, wat gedeeltelijk ook zo is. Maar de omstandigheden veranderen wel fors door de fusie. Nieuwe werkplek, andere reistijd, nieuwe collega’s, grotere organisatie, samenvoegen van afdelingen en een nieuwe werkcultuur smeden. Het is niet niks.

Ik ben op dit moment meer geraakt door de afscheidsdienst dan door mijn naderende vertrek. Nog zo veel afscheidsmomenten in de aankomende maand. Dat vind ik fijn, ik hou wel van die momenten waarop je je emoties even kan laten gaan. Maar je weet het nooit met rouwen, soms steekt het ineens de kop op, die emotie. En na al dat afscheid nemen komen er gelukkig weer mooie nieuwe momenten die het leven kleur geven!

Een gedachte over “Afscheid nemen

Geef een reactie