Het leven vieren

Vorige week gaven mijn man en ik een feestje om het leven te vieren. Dat was hard nodig na het afgelopen jaar. We kwamen samen met familie en vrienden op het stadsstrand van Haarlem, de Oerkap. Wat een prachtige plek en wat een zalig weer was het. We hebben echt met elkaar het leven gevierd! Mijn broer (hij is mijn broertje, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen nu hij 18 is en op zichzelf gaat wonen) vroeg aan een aantal aanwezigen wat dat voor hen nou eigenlijk betekent, het leven vieren. “Ontbijten met mijn gezin”, “genieten van de kleine dingen in het leven”, “samen zijn met vrienden en genieten!”, “15 landen in 3 weken bezoeken”, waren onder andere de antwoorden.

2014-03-28 19.49.40

Maar wat is het nou eigenlijk voor mij, het leven vieren? Het is al die genoemde dingen en meer. Als je kanker hebt gehad en depressief bent geweest is het heel makkelijk om het leven aan de kant te gooien en met meer dan tegenzin de rit uit te zitten. Of je kan er proberen het beste van te maken, als je die kans tenminste krijgt. Maar sinds kort doe ik zelfs dat niet meer. Ik bekijk de shit die ik en mijn gezin hebben meegemaakt en voel dat ik ondanks dat tot op het bot kan genieten van alles wat ik meemaak. Ik kijk natuurlijk niet echt uit naar mijn eerstvolgende bezoek aan de gynaecoloog. En ik realiseer me als geen ander dat als je niet uit de shit komt, het verdomd lastig wordt om het leven te vieren. En toch is dat wat ik nu elke dag doe, al is het maar 5 minuten: genieten van alles wat ik weer kan en wil en doe en vooral voel. Ook als die gevoelens niet tof zijn. Met als een zwaard boven mijn hoofd het idee dat het ook zo voorbij kan zijn. Maar dat zwaard beangstigt me niet meer, het houdt me bij de les: VIER HET LEVEN!

Geef een reactie