Jarenlang voer ik op wilskracht en resultaatgerichtheid. Mijn brandstof om alle ballen in mijn leven, werk gezin, familie, vrienden hoog te houden. Ik wist dat ik veel kon en ik wilde ook alles kunnen. Ik was alleen tevreden met een 10+. Ik peddelde als een malle op de rivier des levens om het gevoel te hebben dat ik controle had over wat er zich afspeelde in mijn leven. Ik raakte mijn eigen stroom, de wind in mijn zeilen, helemaal kwijt. En het was destructief, want om energie te krijgen, moest ik steeds meer gaan doen, steeds harder werken, meer kunnen en meer tienen halen. Ik was nooit intrinsiek tevreden. Ik stond nooit stil om te genieten van al die dingen die ik zo goed aan het doen was.

Totdat ik vond dat ik moest gaan schrijven. En dat was het beste wat ik ooit had gedaan. Want daarmee ontdekte ik hoe het was om me over te geven aan een stroom waar ik geen controle over had. Ik mocht varen op wat zich aandiende. En dat was heel veel en mooi, boeiend! Het uiteindelijke resultaat was helemaal niet meer zo interessant. Het proces an sich is zo vervullend en maakt me zo blij dat dat meer dan genoeg is. Ook al ben ik nu, jaren later, natuurlijk heel trots dat ik een roman en een bundel heb uitgegeven.

Mijn brandstof is daarmee veranderd. Ik vaar op vertrouwen. Ik laat los en beoefen de liefde, vooral in mezelf. Ik moet mezelf daar nog wel dagelijks aan helpen herinneren. Maar het begint steeds steviger te worden. Ik hoef niet meer zo hard te werken om op de rivier des levens te varen. Nee, ik dobber op een vlot. De stroom gaat soms snel en soms langzaam. Ik kan bijsturen, zodat ik niet te pletter sla in een stroomversnelling. Maar niet de stroom bepalen. Die illusie ben ik gelukkig kwijt. En daardoor brand ik niet meer op.

Wat is jouw brandstof? En wat geeft jou wind in de zeilen?