Dankzij de facebook post van Miguel Bouttry https://www.facebook.com/miguelvertelt/posts/2881933241853107 raakte ik geïnspireerd een drieluik te schrijven. In november 2018 was ik een week aan het schrijven op Terschelling. Daar ontmoette ik de vlakte:

In de ochtendschemer fiets ik door het grijs naar het wad. Hoorn is nog gehuld in haar slaperige stenen. In de polder beneemt de noordooster mij de adem. De groene grasvlaktes, zo ver het oog reikt benemen me mijn blik. Ik kijk en kijk en zo ver als ik zie, niks dan groene velden. Zo vlak, er is iemand met een waterpas langs gegaan. In de verte trekt de dijk een kunstmatige horizon door het landschap. Een afbakening. Tussen land en lucht. Tussen groen en grijs.

Gak, gak, gak, gak, gak waarschuwen de ganzen elkaar voor mijn naderende aanwezigheid. Mij met hun boosaardig priemende oogjes in de gaten houdend, staan ze op en waggelen van mij vandaan. Als er eentje opvliegt volgen ze allemaal. Stijgen op tegen de wind in, voordat ze uit hun veren waaien, gedwongen met de wind mee. De schapen staan met hun kont in de wind onverschillig te herkauwen. Hun korte staartjes als wapperende vlaggetjes. Ze keuren mij geen blik waardig. De kaken als malende molentjes.

Bij de dijk parkeer ik mijn fiets tegen het hek. Betreden op eigen risico. Pas op voor veeroosters. Niet voor het vee. Dat is aan zichzelf overgeleverd. Ik draai me om. Het eeuwenoude kerkje in Hoorn steekt haar torentje spits boven de groene vlakte uit. Een baken.

Ik beklim de dijk. Bovenaan rukt de wind mijn vel van me af. IJskoude striemen branden in mijn gezicht. De Waddenzee strekt zich uit, egaal grijsbruin met hier en daar en schuimende kop. In de verte een zwarte vlek dobberende vogels. Ik kijk richting West en zie een knipogend licht. De Brandaris zelf is onzichtbaar verstopt in de ochtend nevel.

In de vlakte ben je onbeschermd. Je oog reikt ver, het beeld is adembenemend. Maar je bent aan jezelf overgeleverd. Je steekt al snel boven het maaiveld uit. Daarvoor hoef je niet veel moeite te doen. Mijn wijze dochter van 13 zegt dat de vlakte ook een brug kan zijn, een overgangsfase. Iets tussen berg en dal in. Iets waar je doorheen moet. Zo had ik het nog nooit bekeken.