Dal

Dit is het laatste deel van een drieluik over bergen, vlaktes en dalen. En mijn credo.

Het dal is een U vorm. Een kom. Mocht je in een dal zitten dan kan het lijken alsof het enige dat je wilt is, er weer uit komen. Maar een kom kan ook beschutting bieden tegen heftige stormen. Indien je even niet opgewassen bent tegen het leven, biedt het dal een toevluchtsoord. Geeft het dal je inbedding. Een plek die uitnodigt je leven te omarmen. Door een dal kan een rivier stromen, waar je je op mee kan laten voeren, als je er tenminste in durft te springen.

Mocht je in een diep dal zitten omdat je depressief bent dan is deze tekst niet per se van toepassing. Want een dal kan je alleen waarderen als je weet dat er ook weer een weg omhoog is. Dat het pad niet alleen maar steeds verder naar beneden leidt, langs nog meer donkere diepten.

Het draait dus om perspectief en het kunnen ervaren dat zowel een dal als een berg en alles daartussen niet eeuwig is. Zonder een dal geniet je minder van de bergtop. Zonder de openheid van de vlakte ervaar je minder bescherming in het dal. Zonder de berg weet je niets over uitzicht.

Mijn credo luidt dan ook: waar je je ook bevindt, of je nou onderweg bent, de elementen weerstaat op de vlakte of op de top van de berg. Of je een prachtig uitzicht tot je neemt of je weg zoekt door een mistig dal. Of je voortbeweegt langs prachtige weggetjes, wetend dat je nieuwe ervaringen opdoet. Doe het met plezier! Geniet zo veel als mogelijk van hetgeen dat het leven je voorschotelt. Ook al lijkt het niet tof, het leven daagt je uit om een les te leren die je nodig hebt. Zodat je het pad tussen berg en dal en over vlaktes met meer plezier kan bewandelen.

Geef een reactie