Veranderen zit niet in de aard van de mens. Het liefst lopen we met een grote boog om veranderingen heen, of we proberen ze te negeren net zo lang tot het niet anders kan dan ons met veel weerstand overgeven. Op mijn werk zie ik het elke dag gebeuren. Mijn werkgever gaat hoogstwaarschijnlijk fuseren en dan verhuizen naar een andere stad waardoor de meeste collega’s er twee uur reistijd per dag bij krijgen. De reacties vallen in verschillende categorieën onder te verdelen: degenen die ontkennen, degenen die kwaad zijn, degenen die berusten, en degenen die niet anders kunnen dan mee verhuizen omdat hun situatie niks ander toelaat, bijvoorbeeld omdat ze kostwinnaar zijn.

En dan is er een categorie van mensen die de weerstand hebben overwonnen en geloven in toekomst. Sinds gisteren behoor ik tot degenen die de situatie zien als een kans om hun leven over een andere boeg te gooien. Ik geef mijn vaste contract op om een hele andere richting op te gaan. Dat was ik al een tijd van plan maar de kanker en de concrete verhuisplannen hebben mij het laatste zetje gegeven dat nodig was. Ik wil best reizen voor mijn werk, maar dan wil ik passie hebben voor wat ik doe. Ik wil me bezig houden met politieke en maatschappelijke ontwikkelingen in Afrika. Soms rol je in een bepaalde sector en blijf je daar ruim 10 jaar in hangen. Maar dat hoeft geen reden te zijn om daar dan de rest van je leven te blijven, zeker niet als zo veel tekenen er op wijzen dat je iets anders moet met je leven. Ik voel in heel mijn wezen dat ik dit nu moet doen, dat mijn tijd daar er meer dan op zit.

En toch ben ik ook bang, net als mijn collega’s die de stap nog niet hebben durven nemen om hun hart te volgen en te doen wat ze altijd al hebben willen doen. Ik hoop dat ze het wel doen, want als de angst eenmaal is overwonnen en je de stap durft te nemen volgt er een enorme opluchting, een bepaald gevoel van vrijheid en vertrouwen in de toekomst van je eigen leven dat je in eigen hand neemt in plaats van afhankelijk te zijn van de besluiten van bestuurders.

Ik ga ze heel erg missen al die lieve collega’s die mij de afgelopen 7 jaar zo na zijn gaan staan. Ik voel me thuis bij hen en de reacties die ik krijg zijn hartverwarmend, net zo als de stapel post die ik kreeg toen ik herstelde van mijn operatie. En toch voelt het goed, de laatste weerstand is als het ware weggesmolten en nu is er ruimte voor iets nieuws.