Het jaar 2025 was er een vol slecht nieuws. In onze omgeving overleden er een aantal mensen, waaronder een leeftijdsgenoot, en minstens tien keer kregen we dit jaar al te horen dat er iemand een, soms zeer ernstige, vorm van kanker heeft. Al die berichten hakken er diep in, zelfs als het bekenden betreft waar we geen regelmatig contact mee hebben. En tijdens het seizoen heb ik geen tijd en kan ik ook geen ruimte maken om dit te verwerken. De bijgaande emoties worden geparkeerd.

Al die tijd ben ik druk en ik hou mezelf ook druk. Want al die slechte berichten wakkeren een gevoel van urgentie bij mij aan. Alsof ik voor degenen die dat binnenkort niet meer kunnen, het maximale uit het leven moet halen. Genieten in het kwadraat van de onverwachts warme november zon op mijn gezicht, van een live concert van Wende, van mijn spieren voelen als ik een rondje fiets, van lekker eten maken, van lachen en huilen. En van bezig blijven. Want zolang ik mezelf kan afleiden blijven de tranen geparkeerd, denk ik.

Maar op een dag eist die emotie de ruimte gewoon op. Met als aanleiding niks bijzonders. Zoals toen ik eind september, een nacht bij mijn kind in Parijs was geweest en we eigenlijk te laat vertrokken naar het station. Daar aangekomen moest ik rennen om de trein te halen, de poortjes door en had ik geen tijd om goed afscheid te nemen, terwijl het zo ontzettend fijn was geweest. Ik heb toen de hele vier uur durende reis naar huis gehuild. Niet hartstochtelijk hard, maar de tranen bleven gewoon stromen.

En zoals vanmorgen, toen ik mijn heerlijke vers gemaakte ontbijtje liet kletteren op de keukenvloer. Daar lag mijn zalige havermoutpap tussen scherven. Ik moest het opruimen, daarna nog nieuwe maken en ik vloekte hard tegen mezelf. Vervolgens begonnen de tranen te stromen. En ze lagen de rest van de dag vlak achter mijn oogleden klaar. Eigenlijk vind ik dat heel erg vervelend. Want ik wil geen tijd en energie besteden aan tranen. Ik wil genieten van het leven dat mij wel is gegund. Plezier hebben en geen tijd verliezen. Maar de tranen moeten er kennelijk uit, ze zijn niet te stoppen. En dat is het goede nieuws, want ze komen nooit gelegen.

Afgelopen week kregen we twee kanker diagnoses in de familie er bij. Voorlopig houdt het nog niet op.