Het is vandaag, 4 februari, wereldkankerdag. Geheel ’toevallig’ zag ik een paar dagen geleden de film The Room Next Door van Almadóvar met Julienne Moore. Sinds de film Still Alice ben ik een groot fan van deze actrice. Gelukkig draaide de film in het Engels (de Fransen houden hun gewoonte tot nasynchroniseren helaas in ere), in de kleine bioscoop in het dorp vlakbij.
Het thema van de film is euthanasie, van iemand met uitgezaaide baarmoederhalskanker. Gezien mijn eigen ervaring met baarmoederhalskanker, kwam dat wel binnen. De hoofdpersoon Martha koos er voor om (in de VS) met behulp van een zelfmoordpil, een einde aan haar leven te maken. En vroeg aan een oude vriendin Ingrid (gespeeld door Julienne Moore) of ze haar letterlijk bij wilde staan, door in hetzelfde huis aanwezig te zijn.
De film was misschien wat zoetsappig, niet rauw genoeg. Er werd veel expliciet uitgesproken. Weinig heftig conflict, het schuurde niet altijd. Maar de beelden waren werkelijk prachtig, evenals de muziek en de teksten. En ik moest er van huilen. Twee scenes bleven me in het bijzonder bij. (Let op spoiler alert!)
Ten eerste, wanneer Martha uitlegt dat je de strijd tegen kanker niet wint of verliest. Het is niet goed als je overleeft of slecht als je sterft. Het is. En door euthanasie te plegen is ze de uitkomst, die de kanker voor haar in petto heeft, voor. Ze neemt het heft in eigen hand en daarmee wraak op de kanker. Ze wil zonder al te veel pijn, op een waardige manier sterven. Maar niet helemaal alleen.
De tweede scene betreft wanneer de ex-geliefde van beide vrouwen tegen Ingrid zegt dat hij het zo bijzonder vindt dat ze haar pijn onder ogen komt en daarvan nooit een ander de schuld geeft. Ook niet nu ze haar fobie voor de dood onder ogen moet zien, wanneer ze met haar zieke vriendin mee reist naar een prachtig huis in het bos, om haar bij te staan. Letterlijk. En ze geniet zelfs van de tijd die ze samen doorbrengen, in de tweedehandsboekwinkel, in het bos en al films kijkend, omdat haar vriendin dat ook doet. Ze gaat de pijn niet uit de weg maar kijkt haar doodsangst recht in de ogen.
En daarin sluit dit verhaal naadloos aan bij mijn roman Ik ben Roza: kanker geeft je een kans om het leven in al haar facetten, vooral de minder leuke, aan te gaan. Ik ken weinig mensen met kanker die dat konden laten en mij lukte het ook niet. Ik heb daar een niet zoetsappig boek over geschreven, als ik de recensies mag geloven. Ik zou het geweldig vinden wanneer meer mensen het lezen!