Drie dagen en vier nachten weg geweest, me afgezonderd, alleen geslapen. Ik wilde dat graag omdat ik voelde dat het nodig was. Die innerlijke stem was luid en duidelijk en duldde geen tegenspraak. Ik blokkeerde het laatste gat in mijn agenda voordat het seizoen zou losbarsten. Ik ging schrijven in een dorpje een half uur rijden van mijn huis. En nam de hond mee.

Maar creativiteit laat zich niet dwingen. Een rivier neemt haar loop, stroom niet als het moet. Soms komt ze een dam tegen. Of droogt op. Ik wilde me mee laten voeren, maar de eerste 24 uur lukte dat niet. Ik gaf me over aan de blokkade en ging lang wandelen, breien en eindeloos graven in data van transporten van jongens van 11, 12, 13 en ouder op Java, door Japanners, in 1944. Ergens was mijn oom ook op een vrachtwagen of trein gezet. Maar wanneer en waarheen precies? Ook daar kwam ik niet uit. Hij was tijdelijk opgelost. En er was niemand meer in leven die mij uitsluitsel kon geven.

Toen ik opgaf, nam de rivier als vanzelf het roer weer over. Er kwam ruimte en ik ramde de volgende 72 uur als een malle op het toetsenbord. Tussendoor belde ik met geliefde familieleden en appte eindeloos met mijn moeder en haar partner, die me praktisch steunen in elke woord dat ik typ. Ik kookte ook nog wat en liet de hond uit rond de Mont Dardon, over verzopen bospaden. Het landschap stroomde ook over.

En voor ik het wist was het weer voorbij. Ik vergat echt stil te staan en met enorme teugen te genieten. Er heel veel energie uit te halen. Dat voelt enerzijds als een gemiste kans. Tegelijkertijd borrelt en bruist het nu zachtjes in mij, als champagne in een glas. Ik weet dat ik dit kan. Gewoon gaan zitten en het verhaal aan het woord laten. Ik hoef daar niet veel voor te doen. Wel veel te laten. En dat is nog een hele uitdaging!