Verplicht

“Wat heerlijk! Zuid-Afrika!”
“Echt geweldig, ik ben jaloers!”
Dat zijn onder meer de reacties als ik vertel dat ik samen met mijn gezin drie weken op vakantie ga naar het andere eind van de wereld. Iedereen in mijn omgeving gaat er van uit dat we een geweldige tijd zullen hebben. Natuurlijk wil ik ook een heerlijke vakantie hebben en 1000% genieten. Ik ga immers op vakantie naar de regio waarvan ik lange tijd dacht dat het de enige plek op aarde was waar ik me thuis voelde. De lat voor het succes van deze vakantie is daarmee torenhoog gelegd.

Me aanpassen aan een volstrekt nieuwe omgeving is nooit mijn sterkste kant geweest. Een nacht overslaan in een vliegtuig helpt daarbij niet. Overschakelen van temperaturen onder nul naar rond de 30 graden, ook niet. ’s Nachts houden muggen en onbekende bedden me wakker. Uitgeput, komt alles nog meer bij me binnen. De eindeloos de tsjirpende krekels. Honderden soorten tropisch gekleurde vogels die de meest uiteenlopende vreemde geluiden maken. De cicaden die er keihard doorheen snerpen. De meedogenloos hete zon, de onpeilbaar blauwe lucht. De enorme onweersbuien die aan het eind van de dag ontstaan. De intens donkerrode grond. De natuur is overweldigend en nietsontziend. Ik kan me er niet zo maar aan over geven. Ik raak in verzet tegen mezelf.

Het kost me ruim een week, voordat ik me kan overgeven en los kan laten. Mezelf toe kan staan het niet allemaal even tof te vinden. En de verwachtingen van mezelf en mijn omgeving van me af te laten glijden. Ik kan huilen omdat ik zo baal van dat ik steeds weer in diezelfde valkuil stap van vechten tegen mezelf.

Ik weet inmiddels uit ervaring dat ik die weerstand kan omarmen. Dat dit de enige heilzame manier is om er uit te komen. Twee dingen helpen me kantelen.
Ik volg online de afsluitende bijeenkomst van de schrijfcursus die ik het afgelopen jaar heb gevolgd. Daar zie ik ook bij andere deelnemers weerstand. Ik ben niet de enige die huilt, die vecht. Dat helpt, om te zien dat ik niet de enige ben.
Dezelfde avond is er karaoke in de bar van het resort waar we verblijven. Ik heb een grondige hekel aan te luide foute muziek en grote groepen mensen. In plaats van vroeg naar bed te gaan en me te gaan liggen ergeren aan de herrie die tot middernacht toch nog door mijn oordoppen heen dringt, ga ik er heen met mijn man en dochter. We dansen en ik zing, samen met mijn dochter, voor het eerst van mijn leven karaoke. We hebben lol! Ik omarm datgene waar ik me eigenlijk tegen wil verzetten. We gaan op tijd weg en ik hoor later evengoed in bed de muziek door mijn oordoppen heen. Maar ik kan er een leuke herinnering aan koppelen. En voor het eerst, na een week in Zuid-Afrika slaap ik diep.

3 gedachten over “Verplicht

  1. Ha Floor,
    Heel herkenbaar wat je schrijft.
    Ik ben tot de ontdekking gekomen dat “genieten” bij mij meestal op het moment zelf best wel moeilijk is. Voor en achteraf van weet ik eigenlijk veel meer van te genieten van iets. Ja, een mens zit soms raar in elkaar.
    Hopelijk valt er weer veel te genieten in 2023.
    Pieter

Laat een reactie achter bij floorReactie annuleren