Mijn dochter heeft vorig jaar een maatschappelijke stage gelopen bij een klein theater gezelschap in de buurt. En nu het theaterstuk Après l’amour eindelijk gespeeld mag worden, mag ze af en toe de techniek doen. Ik had het nog niet gezien, dus toen het in de buurt speelde greep ik mijn kans. Leuk lesje Frans! Gelukkig kon ik het goed volgen.

Après l’amour gaat over een stel, hij gepensioneerd, zij verzuurd. Ze ontneemt hem zijn laatste pleziertjes: verbiedt hem te roken , drinken deed hij al niet meer na een operatie. Naar de radio luisteren is uit den boze. Op een dag neemt ze zelfs de krant niet meer voor hem mee. Ze eten oud brood*, zodat ze het niet weg hoeven te gooien. Ze ontzeggen elkaar en zichzelf alle plezier, alle zin. Envie in het Frans. Ze hebben daardoor geen zin meer in het leven. Plus d’envie d’être en vie. De laatste woorden van de vrouw zijn: j’en ai marre! (Ik ben er zat van!).

Wanneer ze dood gaan, komen ze er achter wat ze zichzelf allemaal hebben ontzegt. “Hadden we één keer het brood aan de kippen gegeven, dan hadden we elke dag vers brood kunnen eten” verzucht de man.

De moraal van het stuk is dan ook: geniet van de kleine dingen in het leven. Van vers brood, van zout zien smelten op een spiegelei, een sigaretje. Want zo hou je envie. En ben je meer en vie. Je leeft tenslotte maar één keer, en het kan zomaar opeens voorbij zijn. En dan is er geen weg terug!

*Oud brood eten is voor een Fransman ongeveer het ergste wat er bestaat. Niet voor niks is er in elk dorp een bakker die bijna altijd op is ook. Tegenwoordig is bij wet vastgelegd dat bakkers een dag dicht moeten zijn, tot groot verdriet van de bakkers zelf en hun klanten.