Vroeger was mist mijn lievelingsweer. Ik vond het fijn zo mysterieus en omhullend. De witte flarden boden me bescherming. Als ik niks kon zien, zag niks mij. Onzichtbaar, dat kwam me wel goed uit. Nu is dat anders.

De dichte mist, die nu al weken ons weerbeeld bepaalt, ontneemt me, om te beginnen het uitzicht. Daar waar bomen horen te staan, ontwaar ik met mazzel donkere schimmen. Daar waar normaal gesproken de heuvels, het dal en de dorpjes in de verte liggen, is er helemaal niks. Alleen een grijs-witte wolligheid. Zelfs het huis van de buren zo’n 400 meter verderop is niet meer.

Ook verdwijnt mijn perspectief. Doordat ik omhuld word door witte wazigheid, zijn afstanden iets onwerkelijks. Ongeveer 20 meter om me heen ontwaar ik. Daarachter is de wereld uitgewist. Opgeslokt door ragfijne druppels die aan mijn wimpers kleven en mijn niet-waterproof mascara doen uitlopen.

De mist beneemt ook de adem. Mijn man piept en kraakt, hij heeft het benauwd. Het helpt niet dat hij bemoste tegels en algige dakpannen versjouwt als voormalig astma patiënt zijnde. Maar ja, het werk moet worden gedaan. Het hellinkje opwandelen doet hem bijna de das om.

Dus wandel ik een rondje met de hond en stijg de 50 meter richting de Grande Randonnée. Opeens loop ik in de volle zon. De koude lucht houdt de mist lager op haar plek. Ik ontstijg de mistdeken. Ik zie haar aan mijn voeten liggen. Bedekkend, verhullend, ondoordringbaar zo lijkt het. Maar als ik weer afdaal, opent ze haar gelederen en omhult ze mij weer. Mysterieus. Omdat je weet dat daar die groep bomen staat, ook al neem je het niet waar. Omdat je weet dat de heuvel voor je ligt, maar hij onzichtbaar is geworden. Omdat de kale boomtakken spookachtig zwart door de mist heen schijnen.

Er valt niet aan te ontsnappen. Een natuurlijke lockdown.