En dan valt die in de bus. De brief van het Lycée in Nevers waarin zwart op wit staat dat mijn dochter van 15 op 1 september verwacht wordt op het internaat. Mijn kleine meisje, die inmiddels 5 centimeter langer is dan ik. Die ondanks alle bezwaren, vasthoudt aan haar wens en ingeloot wordt op de school van haar keuze. Die met 777 op de 800 punten cum laude slaagt voor haar Franse middenschool examen. Terwijl ze vier jaar geleden nog nauwelijks een woord Frans sprak. Die zichzelf inschrijft op het conservatorium in Nevers voor theater en dwarsfluit les. Die via via regelt dat ze de halve zomervakantie bij een plaatselijk theaterfestival mee mag helpen. Die lid is van de plaatselijke harmonie. Die zichzelf volledig in heeft weten te burgeren in de Franse maatschappij en met veel plezier uitkijkt naar het moment waarop ze een volgende stap in haar leven kan zetten op een school waar ze wat creativiteit betreft zich volledig kan uitleven.

De brief hakt er in. Mijn hart krimpt ineen. Want het is het einde van een tijdperk, van het directe 24 uur per dag, op kunnen voeden. Vanaf 1 september kunnen wij alleen nog in het weekend een veilige haven voor haar zijn. Het voelt alsof ik samen met mijn man, de afgelopen vijftien en een half jaar (plus 9 maanden) een bouwpakket in elkaar zette. En nu het resultaat moet afleveren aan de maatschappij. Op woensdag 1 september laten we haar achter in haar vierpersoonskamer, tussen andere, ons volstrekt vreemde meiden van 15 jaar oud. Op vrijdag komt ze alleen met de trein naar huis. En op maandag vertrekt ze weer voor dag en dauw. Ze gaat in een niet zo heel grote stad wonen, maar wel de provinciale hoofdstad, waar drugsverslaafden hangen op het station. Waar ze in tussenuren alleen rond mag lopen. Waar ze een busabonnement heeft. Ze gaat los van ons functioneren. Weliswaar binnen het uitstekende kader van een internaat, waar ze uitgebreide ervaring hebben met het begeleiden van pubers. Maar toch.

De brief markeert het einde en is tegelijk een begin. Een begin van een zelfstandig leven, waar onze dochter helemaal klaar voor is. Maar ik kennelijk nog niet helemaal.