Ik neem afscheid.
Afscheid van een boek, een verhaal.
Mijn verhaal over kanker krijgen.
Over de behandeling en wat er daarna gebeurde.
Ik heb nu geen project meer, geen excuus om me er mee bezig te houden.
Het verhaal zit gevangen tussen twee kaften.

Het is goed zo, begrijp me niet verkeerd.
Het is goed, dat mijn verhaal nu eindelijk gelezen wordt.
Dat het mensen raakt (dat zeggen ze).
Iets los maakt.
Heftig, ja dat was het.
Dat is het.

Ik heb een boek gebaard.
En net als bij kinderen moet je de navelstreng los knippen.
Ik deed dat zelf bij het eerste kind.
Ik stuur mijn verhaal de wereld in, net zoals mijn kinderen.
Laat het los.
Laat het effect hebben.
Zijn stempel drukken.
En ik blijf achter.
Met een stapel boeken en een webshop.

Vanmorgen ging ik mediteren.
Op dat ik mezelf de tijd gun voor dit afscheid.
Ik ga er niet aan voorbij.
Ik sta het toe.
Ik trok een kaart uit het godinnen orakel.
Voor het eerst in jaren.
De kaart was de blanco.
Langzaam word ik leeg.
En alles ligt open.