Winter

De wind heeft de laatste bladeren van de takken gerukt. Wanhopig wapperend zich vastklampend, maar onherroepelijk werden ze los geblazen. De grond bedekkend met een tapijt van geel en roodbruin. De weg is tijdelijk afwezig. Gelukkig weet mijn C4 hoe hij loopt. Nu steken kale geraamtes boom de lucht in. De heuvel heeft binnen een paar dagen haar bont geschakeerde herfsttooi verandert in grauw grijzige hellingen met hier en daar een vlek donkergroen sparrenbos. De schemer valt vroeg. In de lichtblauw-geel-oranje avondlucht tekenen de kale takken zich af. Zoals de uitgeknipte zwarte tekeningen in kinderboeken van vroeger tegen een witte achtergrond.

Overdag spelen heftige regen en hagelbuien tikkertje, tussendoor verwarmt de zon verrassend het land. Haar licht laat de wolken nog donkerder afsteken tegen de groene weilanden, laat de witte koeien even oplichten.

Begin november is er opeens sneeuw. Een flink dik pak, in de donkere nacht neergedwarreld. Zoals Etude nummer 1 van Philip Glass, gespeeld door Lavinia Meijer op harp. Zachtjes maar onherroepelijk alles bedekkend. De dennenbomen beschilderend, elk takje, elk naaldje accentuerend. De koeien zijn opeens geelwitte wezens tegen een witte achtergrond. Ze kijken verbaasd in de rondte. Wie heeft hun sappige graslandje afgepakt? Het is stil, nog stiller dan anders. Alleen een krassende kraai die door de koude ochtendlucht buitelt om zijn as, doorklieft deze stilte. Het perspectief op alles verandert zo grondig.

Beneden in het dorp ligt niets, tot grote teleurstelling van mijn zoon, hij had zich zo verheugd op de hele pauze sneeuwballen gooien. Als ik terug rij naar boven is de Mont Done verstopt in een dikke laag mist. Hij is gewoon opgelost, verdwenen. Bergje weg. En daarmee ook mijn uitzicht vanachter mijn schrijftafel. De oostenwind duwt de mist langzaam naar beneden het dal in. Het is nog koud genoeg om haar daar te laten. Nu verdwijnt het dal onder een gewatteerde deken grijsheid. Een enkele heuveltop piept er nog doorheen. Als een eiland drijft hij in een witgrijze zee.

De zon kan nu haar werk doen. En laat de sneeuw smelten. In een razend tempo drupt de witheid van de takken. Laat de stilte verdwijnen en de kleuren tevoorschijn komen. Voor de lunch kunnen de koeien weer grazen.

Foto gemaakt door ab© toine

Geef een reactie