Sinds een paar weken bevind ik me in de juiste stand van aan. Dat had ik zelf nog niet zo benoemd. Wel voelde ik dat ik door steeds op rust te mediteren, ik zelf ook echt rustiger werd, minder moe, minder gestrest, minder chagrijnig en minder opvliegend. En dat heeft niet alleen maar te maken met het sluiten van de camping. Want vorig jaar vond ik die rust pas in februari, op vakantie in Zuid Frankrijk. Nu ontdek ik elke dag die rust in mezelf. En deze toestand heeft een naam, volgens Nanda Hunemen. Haar blog van 3 november beschrijft precies hoe ik me voel.

Ik ben niet in de overdrive aan het werk. Ik kan mezelf toestaan te lummelen. Maar ik sta ook niet UIT. Ik voel me niet lamlendig en alsof er niets uit mijn handen komt. Integendeel. Een zalige stand is zit. Een zichzelf versterkende stand, want hoe meer ik er van geniet, hoe meer voldoening ik er uit haal. Hoe meer ik mezelf gun om vanuit rust te functioneren, hoe rustiger ik word. Ik word ontvankelijk voor die rust.

De hyper AAN stand, die ken ik ook goed. Heel bekend hoe die werkt en hoe destructief die is. Ook self-fulfilling. Want door heel druk te zijn en het te hebben maak je veel adrenaline aan. Verslavend lekker, maar ook uitputtend. Je hebt er steeds meer van nodig om het vol te houden. Je moet constant moeite doen.

In mijn huidige toestand doe ik nergens moeite voor. Tuurlijk werk ik wel hard en soms zijn dingen moeilijk. Maar ik doe ze op flow. Ik laat de dingen gebeuren. Ik stuur wel bij hier en daar. Maar ik voer regie en geen controle.

Zo had ik laatst bedacht te gaan schrijven. Dus de houtkachel in het schrijf chaletje gestookt. Maar het was zulk mooi weer, de zon zo verwarmend lekker, dat ik nog even ben gaan zwemmen. En daarna gewoon bloot in de zon kon liggen, mijn huid te laten koesteren. Toen kwamen de buren even langs, dus dat schrijven werd niks meer. Maar toen ze weg gingen was het eigenlijk nog niet zo laat. Dus ben ik nog maar even naar het schrijfchaletje gegaan. Daar was het verrassend aangenaam. En pen ik als een malle, want de woorden borrelen. En elke keer als ik mijn blik opricht van het papier, geniet ik van een waanzinnig mooie zonsondergang. Het licht dat speelt met het landschap. De lucht die in vuur en vlam staat.

Ik hoef niet alles te plannen om toch aan mijn trekken te komen. Ik hoef mijn ruimte niet met hand en tand te verdedigen. Ik hoef alleen maar te zijn, kansen te grijpen en vooral NEE te zeggen tegen de dingen die alleen gedaan kunnen worden met wilskracht.