Laatst kwam ik een bekende tegen in het dorp. We bleven even staan kletsen en heel terloops vertelde ze me dat ze een aantal weken geleden was geopereerd, en daarbij wees ze op haar borst. Daarna had ze in feite haar mond kunnen houden. Want toen wist ik het al.

Het went nooit, dat woord. Dat zei ik haar in mijn gebroken Frans. Dat woord heeft iets speciaals, zelfs al valt het tegenwoordig goed te behandelen. Maar niet altijd en daar zit het venijn. Want evengoed ga je er plotseling aan dood. Dat zei ik niet. Wel vertelde ik haar dat ik ook kanker heb gehad. En ogenblikkelijk schiep dat een band. In die paar seconden die het kostte om die woorden uit te spreken, werd die gesmeed. En ze zei: “Eigenlijk zijn we dus hetzelfde.” En ze greep me bij mijn arm en we gaven elkaar een soort ontwijkende dit-mag-niet-want-er-heerst-een dodelijk-virus-maar we-doen-het-toch-want-het-is-het-enige-dat-nu-passend-is knuffel. En dat was fijn.

Want ik liep daarna naar de auto en ik kon bijna geen adem meer halen. Het raakte me zo diep en direct, er was geen ontwijken aan. Als een speer drong het bericht naar binnen en boorde een wezenlijk verdriet aan. Iets waar ik geen woorden aan kan geven, niet de vinger op kan leggen. Wat is dat? Iets wat in het dagelijks leven helemaal niet aanwezig is en ik ook niet mee bezig ben. Maar er kennelijk wel is.

Iets dat me zegt dat ik het toch nog niet verwerkt heb, die diagnose en alles wat er bij kwam kijken. Het herstel na een operatie, het afscheid van oude patronen. En de nieuwe manier van leven daarna. Misschien is het verdriet omdat ik haar ook welkom moet heten bij de club. Omdat ik mezelf nooit volledig welkom heb geheten. Ik heb de diagnose aanvankelijk angstvallig naast me neer gelegd. Ik heb lang gedacht dat dat kon, dat ik dat label kon weigeren. Dat was ik niet, kankerpatiënt. Maar zo werkt het niet, helaas. Ik dacht dat ik dat stadium inmiddels gepasseerd was en het had verwerkt. Maar tijd heelt geen wonden. Dat kan je alleen zelf. En sommige wonden zijn misschien niet helemaal te helen.