Ik werk echt aan mijn boek deze weken, zodat het uitgegeven kan worden. Het is zwaar, want ik moet afscheid nemen. Niet alles past in het verhaal. Dat is wel vaker zo als je schrijft. Toen ik 17 jaar geleden mijn afstudeerscriptie schreef, moest ik vele interessante zijpaden links laten liggen. Ik baalde er zo intens van! Ik wilde eindelijk wel eens flink uitweiden. Maar dat kwam het aantal pagina’s, de focus en dus de leesbaarheid niet te goede. Bovendien het was maar een afstudeerscriptie.

Nu zit ik in het huisje genaamd Chaise, mijn tijdelijke schrijfatelier voor zes maanden. Het uitzicht is mijn redding; elk half uur iets anders inspirerends. De lagen wolk die de regen aankondigen. Even later de wind die de regen in flarden bijna horizontaal langs laat waaien. Gordijnen druppels die door het weiland zweven als spoken. De grijsheid slokt het uitzicht op. Dit is zo’n rode punt op de buienradar.

De druppels op het raam glijden één voor één naar beneden. Straaltjes water vormen tijdelijke strepen op het raam. Onderweg slokken ze andere druppels op en zo banen ze zich een weg. Hun eigen weg.

Ook de lijnen in mijn verhaal moeten uit elkaar worden getrokken. Versimpeld. Ze moeten helder worden zodat de lezer ze snapt en herkent. De lijn voor zichzelf kan interpreteren. Dat doet pijn. Want ik wil alles uitleggen, laten zien zoals het echt was. Niet dat dat kan want ik weet dat zelf ook niet meer precies. Toch wil ik de chaos en de complexiteit inzichtelijk maken. Maar dat kan alleen door afscheid te nemen van diezelfde chaos en complexiteit. En de druppel zijn weg op te tekenen. Samen vormen al die weggetjes even goed complexiteit.

Ik doe de lamp aan, want buiten is het donker geworden, ook al is het pas kwart voor drie ’s middags.