Berg

Dankzij de facebook post van Miguel Bouttry https://www.facebook.com/miguelvertelt/posts/2881933241853107 raakte ik geïnspireerd een drieluik te schrijven. Over bergen, vlaktes en dalen. En mijn credo.

Ik woon op een berg. Of eigenlijk een zadel, de verbinding tussen twee bergen in. Dat is een mooie plek om te zijn. Je geniet steevast van een prachtig uitzicht, dat elke dag anders is. En je kan altijd omhoog, om nog verder te kunnen kijken. Ook ben je enigszins beschut, in ieder geval niet zo onbeschermd als bovenop de berg.

De berg lijkt het toppunt. De overwinning na een uitdagende klim. Je banjert wat rond over de top, maakt selfies met het bord dat de top en de hoogte aanduidt en geniet van het uitzicht naar alle kanten. Eventueel zet je een tent op om nog een paar dagen je te vergapen aan zonsopkomsten en zonsondergangen. Maar uiteindelijk is er maar één kant die je op kan. Weer bergafwaarts.

Als je mazzel hebt kan je een ander pad naar beneden volgen, dat geeft een nieuwe uitdaging en een ander perspectief. Wat mij betreft is er echter maar één conclusie mogelijk: niet de top, hoe geweldig ook, is het doel. Het pad er naar toe, of er van af, daar gaat het om. Want niet alleen spendeer je daar praktisch gezien meer tijd. Het is een avontuur om het pad te volgen. Wat ligt er om de volgende bocht? Wie of wat kom je tegen? Welke obstakels overwin je? Moet je een pad begaanbaar maken? Is het zo modderig dat je uitglijdt of klauter je langs steile rotswanden? Dat pad is niet altijd even gemakkelijk begaanbaar, maar is wel datgene wat sjeu geeft aan het leven.

Geef een reactie