Er gaat niks boven fysiek contact. De mensen waar je van houdt ontmoeten en elkaars gezichtsuitdrukkingen goed kunnen zien wanneer je met elkaar praat. Natuurlijk ben ik blij dat er tegenwoordig Skype, WhatsApp en andere digitale communicatiemiddelen zijn, die relaties onderhouden een stuk makkelijk maken. Toen mijn moeder geboren werd in 1947 stuurde mijn oma een telegram naar haar man om hem in Indonesië op de hoogte te stellen van deze blijde gebeurtenis. Ik hoor mijn opa jaren later nog enthousiast vertellen over de eerste luchtpost die na de oorlog op gang kwam, verzorgd door militaire vliegtuigen. Daarvoor ging alle post per schip en las je het nieuws van thuis dus met weken vertraging. Toen ik op elfjarige leeftijd in Zimbabwe ging wonen maakte we dankbaar gebruik van luchtpost. Je schreef in zo klein mogelijke letters op speciale enveloppen: dunne blauwe velletjes die je op kunstige manier in elkaar moest vouwen en dichtplakken. Alleen op verjaardagen belden we naar mijn opa en oma, het kostte 6 gulden per minuut. Meer dan “het gaat goed” kon je niet overbrengen. Je moest eigenlijk zo snel mogelijk weer ophangen.

Wat dat betreft is het tegenwoordig een stuk gemakkelijker om in het buitenland te gaan wonen, mits je beschikt over een degelijke internet verbinding. Je kan elkaar uitstekend op de hoogte houden van je wel en wee. Maar als ik afgelopen week mijn zus, vader, vrienden, vriendinnen en schoonfamilie live zie gebeurt er toch iets anders. Ik kom in een warm bad, voel me omarmd. De lachjes van mijn neefjes en nichtjes, de knuffels, de warmte waarmee we ontvangen worden, de bijna vanzelfsprekende gezelligheid. Het is niet te evenaren met elkaar digitaal spreken en zien in warrige soms haperende pixels die zich een weg banen via het heelal, naar een ander scherm.

Ik heb geen moment spijt van onze verhuizing en nu ik weer in alle stilte uit kan kijken over de heuvels van de Morvan, die zelfs met dreigende buien erboven prachtig zijn, voel ik me weer thuis. Het is fijn om te weten dat als ik naar Nederland ga en binnen kom vallen bij mijn vrienden en familie, er altijd eten, een bed, en een goed gesprek op me wacht. Die geborgenheid sterkt me, zodat ik me hier in Frankrijk steeds meer thuis voel.