Er waait een gure koude wind. Soms piept de zon tussen de wolken door en zet het winterse landschap in een ander licht. Dan weer verdwijnen de heuvels in de verte achter een waas van regen of sneeuw. Hier en daar klampt een pluk geel, bruin of oranje zich wanhopig aan de takken, maar de meeste bomen zijn kaal. Hun geraamtes steken zwart af tegen de lucht. Soms lichten ze opeens lenteachtig groen op van het vele korstmos.

De kaalheid toont een verrassend ander landschap. Als ik fietsend in de haarspeldbocht naar beneden kijk zie ik weilanden en de loop van de Petite Creuse. Ik wist natuurlijk altijd dat die daar stroomde maar ze ging schuil achter beboste hellingen. In de bomen komen nu maretakken en vogelnesten tevoorschijn. Schuren en verlaten boerderijen doemen opeens op achter kale bosjes. Een caravan aan een visvijver wordt niet langer aan het oog onttrokken. Verborgen weitjes zijn niet langer verborgen. Grijzige reeën met witte billen en vossen laten zich nu zien. De vogels kunnen zich niet langer verstoppen.

Net als de natuur laat de toekomst zich niet zomaar onthullen. We hebben inmiddels wel een duidelijk beeld van wat we willen. Maar dat hoeft niet per se te zijn wat het leven voor ons in gedachten heeft. Waar is het en hoe haalbaar? We weten het simpelweg nog niet. Het zou makkelijk zijn te weten welk pad er voor je ligt, hoe begaanbaar het is en waar het naar toe leidt. Het vergt moed om de weg toch te volgen ook al weet je niet waar die heen leidt. Om je niet te laten weerhouden door verhullende bladeren, maar nieuwsgierig verder te kijken naar wat er achter zit. Pas als de bladeren zijn gevallen openbaart zich een wereld die laat zien wat je nodig hebt.