Tijd

Een jaar de tijd nemen. Om iets nieuws te proberen en ook nog eens in een ander land. Een vakantieland. Het lijkt een simpel een gemakkelijk gegeven. Je pakt je boeltje, verhuurt je huis en leeft een tijdje in een ander land en doet werk wat je nog niet eerder deed. Zo simpel is het niet.

De eerste drie maanden ben ik aan het wennen. Aan alles. Een nieuw huis, nieuwe baas, ander klimaat, andere cultuur, nieuwe school voor mijn kinderen, een andere taal en nieuwe collega’s. Ik vind mijn leven opnieuw uit. Dat is niet alleen maar leuk. Maar ik heb er zelf voor gekozen, dus ik verbaas me er over dat het soms moeizaam gaat.

Dan volgen er drie maanden van gewend zijn. Af en toe knijp ik mezelf nog en roep ik als ik mijn kinderen door de Franse heuvels naar school/muziekles/vriendjes breng: “Kijk in dit land wonen we echt!” Het voelt nog niet echt als van mij. Ik blijf nog op mijn hoede, straks maakt iemand me wakker uit een droom en blijkt dat ik toch nog gewoon in mijn rijtjeshuis in Haarlem woon, met een tuin van tien bij vijf. En niet in een bos waar een bosuil mij elke avond in slaap oehoet.

Dan volgen drie maanden bestendiging. Ik open mijn hart. Voor deze plek. Voor hier wonen. Voor de taal. Voor de natuur. Het is winter dus soms is genieten moeilijk, dwars door de grijze mist en eindeloze lange regenachtige dagen. Maar wat me in Nederland nooit lukte, lukt hier wel. Door te zijn creëer ik mijn eigen tijd.

En in de laatste drie maanden moet er een beslissing worden genomen. Blijven we hier of gaan we terug naar Haarlem? Maar we nemen die beslissing nog niet. De tijd is nog niet rijp. Ik zweef. In het nu. Daar is ruimte. Voor bezinning. Voor genieten. Voor het leven. Tijd om te oefenen met geduld en vertrouwen hebben. Er is een spanningsveld tussen rationele afwegingen en hopen dat er een Eureka moment komt. Dat de beslissing op me neerdaalt als heilig vuur. Dat er iets gebeurt waardoor de beslissing gemakkelijker wordt. Om te nemen, maar ook om uit te leggen. Om achter te gaan staan.

Soms zou ik stiekem even vooruit willen spoelen. Dat je een blik werpt op de toekomst en ziet dat de strijd om een keuze niet voor niks was. Maar dat kan niet en dat is maar goed ook. Ik moet gewoon leren vertrouwen dat de keuze die we maken goed is. Linksom of rechtsom. Vertrouwen is loslaten. Het leven nemen zoals het komt. Elke dag opnieuw. Sturen? Het heeft geen zin. Actief met mijn gezin brainstormen en aspecten wegen, wel. Dus dat doen we. En dan zien we waar dat toe leidt. En als de beslissing dan genomen wordt dan nemen we ook daarvoor tijd. Om die beslissing tot ons door te laten dringen. Om te accepteren dat dit de juiste keuze is. Want ook dat kost tijd.

Een gedachte over “Tijd

Geef een reactie