Ik heb de deur open gezet. Om 9 uur ‘s morgens is het eigenlijk nog te fris. Ik trek mijn vest wat dichter om me heen, mijn pantoffels verwarmen mijn voeten. De frisse ochtend herfstlucht ruikt vers en uitnodigend. Er zijn geluiden buiten, soms raast er een auto of vrachtauto over de weg. Ik hoor tractoren een veld omploegen. Vogels fluiten. Bruine Limousin koeien grazen snuivend in het veld voor mijn deur. Eikels vallen luidruchtig uit de bomen. En toch is het stil.

Een stilte heerst ook in mij. Een stilte voor de storm. Het moment is eindelijk aangebroken dat ik de tijd neem om regelmatig te schrijven. Een verwachtingsvol ruizen van bomen bij het naderen van een bui. Ieder moment kan het gaan stromen, de letters, woorden, zinnen. Onherroepelijk vloeien ze uit mijn pen, uit mijn typende vingers vullen ze het scherm. Het enige wat ik moet doen is beginnen, me niet laten weerhouden door angst dat het me niet lukt. Elke ochtend tijd inruimen volgens een vast stramien na het op tijd opstaan, ontbijten, kinderen naar school, man aan het werk op de camping, mediteren. En dan met een kop koffie achter het schrijfblok of de computer. Gewoon zitten en doen.

Na de week schrijven op Terschelling vorig jaar in november beloofde ik mezelf meer ruimte te geven aan de schrijver in mij. Nu bijna een jaar later los ik die belofte in. Ik heb lang genoeg gewacht. De tijd zal me leren of deze manier van leven me voldoening geeft: zes maanden per jaar fulltime camping werk en zes maanden parttime schrijven. Die eerste zes maanden zijn voorbij. Ik heb hard gewerkt en gezocht naar mijn eigenheid op deze plek. Wat is mijn rol hier? Welke taak heb ik precies en welke kan en wil ik vervullen? Ik heb het nog niet helemaal gevonden. Soms zoek je zo hard dat je jezelf verliest. De belofte speelde steeds op de achtergrond. Ik moest geduld opbrengen.

Ik heb de deur open gezet naar een ander soort leven. Simpeler, rustiger, geen stress. Midden in een bos en overweldigende uitzichten en zonsondergangen. Met afgebakende taken die bijdragen aan een geweldige vakantie van menig medemens. Die deur laat zich niet zo makkelijk sluiten, die opent meer dan alleen nieuwe levensomstandigheden. Die opent mijn hart en laat woorden naar buiten. Ik neem de tijd om mijn creativiteit te laten stromen. Me mee te laten voeren op het stromen van mijn zinnen. Ik schrijf.