Tot eind april fietste ik regelmatig ‘s avonds een rondje door de Kennemerduinen. Precies een uur was ik van huis. Elke dag anders, het afwisselende landschap verveelde nooit. Door Haarlem Noord, langs het Zwarte Pad tussen de moestuinen en de velden met koeien en schapen naar Santpoort Noord. Langs het stationnetje waar ik vaak moest wachten voor de spoorovergang. De intercity reed niet meer naar Alkmaar dus nu elk kwartier een boemel. Langs de Willem de Zwijgerlaan over vals plat naar de Middenduinerweg waar mijn moeder als klein kind bij haar oma inwoonde. Richting landgoed Duin en Kruidberg naar de gelijknamige duiningang. Na twintig minuten trappen begon de natuur. Door het prachtige bos, met enorme kastanjes en beuken. Het landschap werd steeds meer duinachtig, de bomen laag gehouden door eeuwig waaiende wind. Duin op, duin af over schelpenpaadjes, langs de rechte weg met de waterputten van het waterzuiveringsbedrijf en weer terug het bos in. Langs de helling die aan de noordkant ligt en waar het altijd koud is. Met een beetje mazzel zag ik grazende damherten, spelende vossen en in de zomer week ik uit voor overspringende konijntjes. Zo nu en dan miauwden de buizerds naar me, hoog cirkelend in de lucht. Een keer zag ik vlakbij een ree met haar jong in het avondlicht. Het ritje door de duinen duurde maar twintig minuten. Dan door Bloemendaal langs de villa’s terug richting Santpoort Noord. Een heerlijk rondje om in te ontspannen, me uit te leven en vermoeid maar voldaan huiswaarts te keren. Dat was mijn achtertuin.

Sinds ons #vertreknaarFrankrijk is het fietsrondje aanzienlijk veranderd. Steile heuvels, asfaltwegen, sprintende hazen, grazende Limousin koeien en Franse boerderijen kenmerken de route. Alles is groen, waar je ook kijkt zijn er bomen, velden en tuinen. Velden vol golvend graan wuiven me toe. Rollen hooi en stro staren me na, netjes in het gelid. De wilde kastanjebomen lichten geel op van lange draden weeïg zoet geurende bloesem. Buizerds houden de wacht op telefoonpalen. Gehuchten doemen op, soms niet meer dan een ruïne met een bordje A VENDRE, dan weer prachtig opgeknapte hoeves met siertuinen. Verborgen landbouwweggetjes bezaaid met uitwerpselen van reeën, leiden tussen hoge heggen naar stille weitjes. Manshoge varens flankeren de weg, leunen tegen heggen en ontnemen het zicht op de eerstvolgende bocht. In een uur fietsen kom ik maximaal drie auto’s tegen die me met duizelingwekkende snelheid van de weg proberen te rijden. Als ik een bocht rond staat er een flinke ree de heg te verorberen. Wanneer hij me ziet kijkt hij me eerst uitdagend aan om vervolgens met twee sprongen het bos in te verdwijnen. Ik steek de rivier Petite Creuse, een uit de kluiten gewassen beek, over. Door haar loop die ik een paar keer kruis, daal en stijg ik zo’n 150 meter. Het uitzicht is adembenemend mooi. De ondergaande zon schuilt achter buien of verwaaide wolken en belicht de wolken aan de overkant met purper roze.

Dit is mijn nieuwe achtertuin.