Het leek een willekeurige dag in september. Mijn man kwam thuis van zijn werk en zei dat hij gevraagd was om iemand te vervangen voor de tournee van een toneelstuk van Noord Nederlands Toneel. Hij brengt het heel voorzichtig en niet zonder reden. Jarenlang werkte hij voor een van de grootste toneelgezelschappen van Nederland. Hij reisde het hele land door en de rest van de wereld over. Werkte dag en nacht en alles draaide om het artistieke proces. Hij kon zich er niet aan onttrekken en in combinatie met een zieke vrouw en twee kleine kinderen werd dat uiteindelijk te veel. Hij werd ‘ambtenaar’, ging in een vast theater werken en ontving diegenen waar hij vroeger tussen had gestaan. Het was soms saai maar de rust en zekerheid waren een weldaad voor ons allemaal.
En nu ligt daar opeens dat aanbod op tafel. Ik kan en wil hem het geluk dat hij voelt als hij weer op reis gaat niet ontzeggen. Net zoals hij mij mijn geluk niet ontzegt. “We moeten maar goed uitzoeken of het kan” zeg ik. Ik meen het, tegelijk groeit er diep van binnen paniek. Ik wil niet meer dat gevoel van er helemaal alleen voor staan! Die last van de verantwoordelijkheid van een alleenstaande ouder!
Een paar weken later is alles geregeld en wordt mijn man tijdelijk gedetacheerd naar het toneelgezelschap. Een week voor zijn vertrek slaap ik een aantal nachten achter elkaar niet meer. Ik ben weer helemaal terug in de modus van vijf jaar geleden: ik moet dit aankunnen! Toch meld ik me ziek omdat ik mijn ogen niet meer open kan houden, ik ga terug naar bed en fiets door de duinen, terwijl ik eigenlijk vind dat ik door moet gaan. En dat is nou precies wat ik niet meer moet doen. Ergens tussen mijn bed en een duinpan valt het kwartje hard: ik moet wat minder moeten van mezelf! “Denk omgekeerd!” zei mijn loopbaancoach ooit en het klopt helemaal. In plaats van me beter te melden en te denken dat ik niet ga werken als het niet gaat, blijf ik ziek en ga ik pas werken als het echt beter gaat. Dat eerste geeft druk, het laatste een zee aan ruimte.
Inmiddels zijn we vier weken verder en ik functioneer prima. Natuurlijk is het pittig, alles draait voornamelijk om twee kinderen. Toch ben ik ECHT tevreden als we lekker eten, ik kan werken en zij op tijd op school zijn. Als we allemaal gezond zijn en lekker slapen. En ik probeer elke avond iets kleins te doen dat mij voedt. Door minder van mezelf te verwachten maak ik juist ruimte voor gekke onverwachte dingen. En die maken het leven een stuk leuker! Natuurlijk heb ik nog steeds mijn momenten maar ik zie ze aankomen en zeg dan ook hardop dat ik een stapje terug doe. Niet omdat ik dat moet van mezelf maar omdat ik ervaar wat het me oplevert: leven in plaats van overleven.