Vandaag voelt als de eerste dag dat ik vrij ben. Vrij van het rond 9 uur op kantoor verschijnen. Ik val nu in de maatschappelijke categorie werkeloze uitkeringstrekker. 20 November was mijn laatste werkdag maar sindsdien ben ik nogal druk geweest. Vandaag gaat het voor het eerst zoals ik het me heb voorgesteld: uitslapen, douchen en aankleden, ontbijten met alleen het gezoem van de koelkast en het tikken van de verwarming als geluid om me heen. En het gevoel van vrijheid: ondanks de financiële beperkingen die deze status met zich meebrengen heb ik het gevoel dat de mogelijkheden eindeloos zijn.
Ik kan solliciteren op elke functie die me aanspreekt (zolang ik maar trouw blijf aan mezelf). Ik kan me storten op mijn opleiding tot costumière en eindeloos patronen tekenen. Ik kan breien en kleding (op maat) maken. Ik kan het hele huis schilderen. Ik doe met frisse tegenzin het huishouden. Ik kan doordeweeks een 3-gangen diner koken. Ik kan motorrijles nemen en examen doen. Ik kan op de bank gaan zitten met een boek. Ik kan met mijn man naar de sauna als de kinderen op school zitten. En ik kan plannetjes maken over hoe we het gat van 400 euro per maand kunnen vullen dat is ontstaan door mijn uitkeringtrekkerij. Ik ga van de week maar eens naar zo’n goedkope Duitse supermarkt en dan de vriezer vullen. Ik kan nadenken of ik iets wil doen met al mijn ervaring als ‘patiënt’. Ik kan een rondje fietsen in een prachtig duingebied. Ik naar de sportschool als ik daar zin in heb. Ik kan koffie drinken of lunchen met vrienden, familie en kennissen. Ik kan leuke gesprekken voeren met mensen bij organisaties die ik interessant vind om te leren kennen. Ik kan zo veel!
Ondanks dat ik niet intrinsiek het gevoel heb dat ik deze vrijheid niet verdien en ook niet dat ik hem misbruik, heb ik toch steeds het idee dat ik uit moet leggen wat ik aan het doen ben. Het UWV legt een genadeloze nadruk op werk vinden. Bijna iedereen zegt dat ik nog wel gefrustreerd ga raken, dat ik me ga vervelen. Het uitgangspunt is kennelijk toch dat je wel in loondienst moet zijn of een florerend eigen bedrijf moet hebben om gelukkig te worden. Maar ik ben juist gelukkig zonder in loondienst te zijn en het mooie is dat de kansen en mogelijkheden soms zomaar ontstaan. Toevallig zoals ik laatst schreef, zonder plannen of uitgestippelde routes. Natuurlijk zijn de financiën en de inhoudelijke uitdaging belangrijk. Maar die probeer ik wel in te vullen op mijn manier. En als ik gefrustreerd raak dan kan ik ook daar wat aan doen. Werkeloos zijn betekent niet dat ik een stuurloos projectiel zonder toekomst ben geworden. Ik kan nog steeds keuzes maken.
In alle vrijheid.