Afscheidsbrief

Lieve collega’s,

Volgende week is de laatste keer dat ik jullie in groepsverband meemaak tijdens de eindejaarsbijeenkomst. Sinds mijn laatste werkdag eind november verkeer ik in een roes. Ik krijg de meest lieve en ontroerende brieven, kaarten en cadeaus van jullie. We nemen afscheid van elkaar als collega’s, min of meer noodgedwongen. Tijdens elke borrel of diner dat er is geweest (17 mensen nemen afscheid) wil ik wat zeggen, mijn hart laten spreken. De eerste keer dat ik het probeerde kon ik alleen maar huilen. En daarna kwam het er niet van. Volgende week vieren we een feestje, dus vandaar dat ik nu mijn moment maar neem:

De afgelopen zeven jaar heb ik lief en leed met jullie gedeeld. Vooral leed wel te verstaan want zowel met mij persoonlijk als binnen de organisatie liep niet alles even soepel. Ik kon nooit mijn grote mond houden (ik nam het me vaak voor, echt waar), dus ik voelde me ook overal bij betrokken. Als voorzitter van de OR nam dat alleen maar toe, zeker toen de fusie in beeld kwam. En dat telefoontje van mijn afdelingshoofd nu bijna 3 jaar geleden: Frank is gisteravond overleden. Op de begrafenis kwam ook de collega die een paar dagen eerder een kind kreeg.
Wat hebben we ook samen gelachen gelukkig! Tijdens al die gezamenlijke lunches, waarbij we jaloers afkeken wat de ander die dag voor lekkers mee had. Heel wat culinaire hoogstandjes, maar ook gewoon boterhammen met kaas. Avocado’s en quinoa werden erg populair, het was ook duidelijk wanneer de sushi in de aanbieding was bij AH to go.
Ik heb heel erg fijn samengewerkt met een aantal mensen, wat wij deden liep als een trein. Dat ik die samenwerking nu opgeef doet me fysiek zeer. Toen ik afgelopen jaar geopereerd moest worden was ik te moe om persoonlijk al jullie betrokken vragen te beantwoorden. Ik vroeg toen aan jullie om me kaarten te sturen of een e-mail. Dat deden veel van jullie (sommigen wel twee keer binnen enkele maanden). Ik heb dat enorm gewaardeerd, voelde me intens gesteund.

En dat is denk ik de kern van wat me nu zo moeilijk valt: de steun en sociale betrokkenheid van jullie moeten missen. Pas nu ik afscheid neem besef ik wat ik voor jullie heb betekend en jullie voor mij! Ik zal dat altijd koesteren en nooit vergeten.

Het ga jullie goed, welke weg je ook bewandelt. En wie weet kruisen onze paden in de toekomst en ontmoeten we elkaar nog eens!

Geef een reactie