The big C

Mijn vriendin stuurt me de trailer van de serie The big C. “Moet ik hem voor je kopen?” vraagt ze. Van de trailer huil ik al, dus ik zeg ja.

De openingstune:
Is it so hard to turn your life over?
Step out of your comfort zone.
Is this some kind of a joke?
Will someone wake me up soon?
Tell me, is this just a game we play?
Called life

En dat vat wel samen waar de serie over gaat: een vrouw, Cathy, met huidkanker in stadium IV, die niemand durft te vertellen dat ze kanker heeft en vervolgens haar hele leven in een mum van tijd probeert te leven: ze zet haar man het huis uit; laat niemand meer voorkruipen in een rij; houdt haar tienerzoon thuis van zes weken zomerkamp; begint een affaire; gebruikt drugs; rookt en drinkt; bouwt een relatie op met haar overbuurvrouw die ze nog nooit heeft gesproken; laat een zwembad in haar te kleine tuin graven en ga zo maar door. Ze leeft haar leven zo snel en zo intens dat haar familie er gek van wordt en gelukkig doet ze dat met een behoorlijke dosis zelfspot.

Ik kan mijn situatie niet vergelijken met iemand die in een eindstadium van kanker zit. Maar wat is dat toch, dat datgene wat Cathy doormaakt zo herkenbaar voor me is? Wat maakt dat k-woord zo beladen, zo allesomvattend? Ik weet het niet, maar mocht je een beetje willen leren begrijpen hoe het is voor iemand om zo’n vonnis te horen en daarmee te leren leven, dan nodig ik je uit een paar afleveringen te (komen) kijken. Ik heb er 9 van de 13 opzitten uit het eerste seizoen, er zijn al 4 seizoenen dus ik ben nog wel even bezig ;-).

Geef een reactie