Twee weken geleden stonden twee toneelschuur producties opnieuw op de planken in het kader van het theaterfestival. Who’s afraid of Virginia Wolff en Met mijn vader in bed wegens omstandigheden werden vanwege het festival hernomen. Mijn man en ik dompelden onszelf twee avonden achter elkaar onder in theater. Wat een zaligheid! Theater is voor mij een magische wereld. Een wereld waar realiteit en gekunsteld samenvallen, tenminste als het goed gebeurt. En dat was hier beide avonden het geval! Niet voor niks kreeg Jacob Derwig de Louis d’Or 2014 voor zijn rol als George en Kirsten Mulder de Columbina 2014 voor beste vrouwelijke bijdragende rol.

Hoe werkt dat dan, dat samenvallen van twee werelden? Theatermakers slagen daarin als ze het publiek kunnen doen geloven dat wat er op het podium gebeurd echt is, ook al weet iedereen in de zaal dat het is gespeeld, gekunsteld. Als het publiek begrip krijgt voor de leefwereld van de karakters, voor hun uitspraken, voor hun geheimen en onhebbelijkheden. Eigenlijk is een goed uitgewerkt stuk een gecomprimeerd leven: op een avond komen wat mij betreft alle aspecten en emoties van het leven voorbij. In Who’s afraid legt Martha op een gegeven moment uit aan Nick waarom George de enige man is die haar ooit echt gelukkig heeft gemaakt, terwijl zij en George minuten daarvoor afspreken om op totale voet van oorlog met elkaar te leven, wat ze vervolgens ook doen. En je gelooft haar als ze dat zegt, je begrijpt haar, en je begrijpt ook hun zucht naar oorlog.

Een avond later tijdens Met mijn vader in bed spreken vader en dochter per telefoon over hoe zij beiden heel verschillend omgaan met de dood van hun vrouw/moeder. Ook hier vechten tegenstrijdige emoties het hardst om elkaar: verdriet en humor, zorgzaamheid voor elkaar tegenover zelfredzaamheid…. Zelfs als de emoties er dik bovenop liggen is er nog sprake van herkenbaarheid. En dat is denk ik de sleutel voor een geslaagd theaterstuk.

Vorige week dus maar kaarten voor de rest van het seizoen gekocht. Hopelijk volgen er meer geslaagde avonden in ‘de schuur’.