“Ziek mogen zijn is gezond. Meestal is het een overgang naar een nieuwe fase in innerlijke ontwikkeling” schrijft Lisette Thooft in haar nieuwsbrief van 1 oktober 2025, de dag van sluiting van onze camping. Ik heb een keelontsteking en moet naar de huisarts. Eigenlijk wil ik dat niet, ik probeer die steeds erger wordende stekende pijn te negeren. Want als ik naar de dokter ga, erken ik dat ik ziek ben en dan moet ik er iets mee.
En laat dat nou helemaal niet uitkomen deze week. Want een van mijn beste vriendinnen is op bezoek. En de camping moet worden afgesloten. Alles schoonmaken, van alle gebouwen het water afhalen, alle grote meubels naar binnen, planten binnen halen, het seizoen financieel afsluiten, exit gesprekken voren met alle 12 personeelsleden, camper plaatsen afdekken tegen onkruid, alle brandblussers naar binnen halen, enzovoort. Mensen beseffen zich niet hoeveel werk het is. Dan kom ook de arborist nog wat bomen vellen om ruimte te maken voor een overkapping, die in november gebouwd wordt voor 144 zonnepanelen. Hij zaagt de bomen netjes om en laat de berg opruimwerk alleen maar groeien! En tussendoor zitten we ook nog twee uur aan tafel met het bedrijf die ons nieuwe sanitairgebouw moet in gaan richten.
Maar de keelontsteking laat zich gelden. Nadat ik een ochtendje in de keuken heb gezwoegd met afwas, ben ik zo ontzettend moe en leeg, dat ik onmiddellijk besluit om de huisarts te bellen en de rest van de week heel rustig aan te doen. Mijn lijf trapt genadeloos op de rem. En ik heb de afgelopen jaren ietsje beter leren luisteren. Ik vraag hulp bij het opruimen van alle takken en bij het poetswerk. Ik besteed taken uit en ga zelf ’s middags een tukje doen. Natuurlijk help ik mee, maar in zeer beperkte mate. De huisarts schrijft me een antibioticakuur voor.
Ik schreef er al eerder over: stap voor stap. Deze week ervaar ik aan den lijve hoe we met vereende krachten, maar stapje voor stapje heel veel gedaan krijgen. En hoeveel meer voldoening dat geeft dan continu tegen jezelf te zeggen: “Ja maar het is nog niet klaar.” Een kleine maar onmiskenbare verschuiving, dat ik van mezelf de taken in hapklare brokken mag opdelen. Het restaurant kan en hoeft niet in één dag schoon en opgeruimd! En dat allemaal vanwege een keelontsteking.