Ik wilde deze cursus volgen om gevoed te worden, om ruimte en aandacht te geven aan de schrijver in mij. Het gaf me veel meer. Ik kan zelf ruimte en tijd creëren om te schrijven. Ik kan zelf het proces centraal stellen, omdat dat minstens zo prettig kan zijn als het resultaat. Ergens naar toe schrijven bestaat kennelijk uit meerdere stappen, bewust of onbewust genomen. Schrijven is net als naaien, ambachtelijk. Je bent verbonden met jezelf, maar niet altijd met grootse of meeslepende kanten. Ook over de kleine, simpele dingen kan je mooi schrijven. Indringend, zegt mijn moeder dat ik schrijf.

Ik dacht altijd dat indringend schrijven mijn drive was: de lezer moest geraakt worden door het onderwerp. Dat wil ik nog steeds: de lezer raken, maar er komt langzaam iets bij. Ook de stijl, de woordkeuze en de manier waarop het onderwerp wordt verwoord dragen bij aan dat raken. En ik wil er zelf ook door geraakt worden. Ik schrijf omdat ik dat nodig heb. Om mijn creativiteit kwijt te kunnen in woorden. Het liefst aan een mooie oude houten tafel. Met uitzicht op zee, weidse luchten en mooie zonsondergangen.