Toeval bestaat niet. Mijn reis op 12 december 2025, naar Lellens in Groningen, de plek waar het huwelijkse en werkzame leven als dominee van mijn grootouders begon in 1930, verloopt soepel. Ik word van alle kanten te hulp geschoten. Ik ga eerst naar een jaarlijkse bijeenkomst van de moderatoren van kanker.nl in Utrecht. Daar kan ik meerijden met een mede-moderator, hij zet me twee en een half uur later af bij een grote supermarkt langs de snelweg A7 in Zuidbroek. Tot voor kort wist ik niet eens dat deze plaats bestond. Daar kan ik boodschappen doen en wordt ik opgehaald door de eigenaars van het bed and breakfast waar ik een aantal dagen zal verblijven.

In de winkel wordt ik door een Groningse dame op leeftijd aangesproken voor het koelvak. Even daarvoor hadden we al oogcontact. In het Gronings had ze een grapje gemaakt met haar man en het klonk zo gezellig dat ik ze glimlachend aan had gekeken. Ze vraagt me of humus lekker is, ik zeg van ja. “Voor op brood?” ik knik bevestigend. “Ik vind het wel lekker ja!” Ze kijkt me stralend aan, pakt mijn hand met haar knokige hand met zijdezacht oma vel stevig vast en zegt: “Ik zal elke keer als ik het eet, aan je denken. God zegen je, mijn kind!” Mijn ogen schieten vol. Ik bedank haar uitvoerig. Ze zegent mijn reis, mijn verblijf!

In de auto praat ik met de Engelse eigenaresse van de bed and breakfast. Ik vertel haar over de blessing van de dame in de supermarkt en we praten over toeval. Ik zeg haar dat ik benieuwd ben hoe stil het hier is, ik vertel haar over de stilte van onze woonplek. Dat we alleen vogels horen. “Oh” zegt ze, “wij hebben ook mooie vogels. Er woont een stel kerkuilen in onze schuur. We denken dat ze jongen hebben.”

Ik ben er stil van. Ik heb geen uil mee genomen op de reis, dat was ik wel van plan, maar mijn vertrek was iets chaotischer dan bedacht. (Ik ben ook een pyjama en de Parijse metro kaart vergeten.) Niet nodig om een uil mee te nemen, hij is al ter plaatse. Voor degenen die nog niet weten waarom de uil belangrijk is voor mij: bestel en lees mijn roman Ik ben Roza!

Nee, toeval bestaat niet. Is alles dan voorbestemd? Dat wil ik nou ook weer niet beweren. Ik denk dat we door bepaalde keuzes te maken het lot enigszins naar onze hand zetten. Het is overduidelijk de bedoeling geweest dat ik nu hier heen ging. En ik ga er heel erg van genieten!