“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Astrid Lindgren liet Pippi Langkous dit nooit zeggen, het is een zogenaamde mis-quote. Maar het is wel erg leuk om hier aan te halen. Van de week ging ik voor het eerst wol nat vilten. Nog nooit gedaan, maar het leek me leuk. En anderen maakten er hele mooie dingen van. Het is heel goed om zo nu en dan eens een andere creatieve techniek te doen dan dat je altijd gewend bent. Zeker aangezien ik nu niet moet schrijven van mezelf en ik in opdracht een trui probeer af te breien. (Ik ben er al jaren mee bezig en beleef er op dit moment dus geen creatief plezier aan.) Je moet het alleen wel durven. De vriendin van mijn vader zegt van zichzelf dat ze helemaal niet creatief is en ze vond het heel spannend. Maar ze reageerde wel meteen heel enthousiast toen ik vroeg of ze mee wilde naar de workshop. Gezellig!

Wol nat vilten (er bestaat ook prik vilten met een naald) is een kinderlijk eenvoudige techniek, waar je de meest prachtige dingen mee kan maken. We reden drie kwartier de Morvan in (de weg er heen was al de moeite waard) en deden een workshop bloemen vilten, om een lichtsnoer te versieren. Het ongedwongen creatief bezig zijn, met iets wat niet fout kan gaan, zet mijn creativiteit helemaal aan. ’s Nachts stromen er ongevraagd allerlei scenes en woorden door mijn hoofd, als ik eigenlijk moet slapen. Ik krijg ook erg veel zin om weer kommetjes van klei te draaien bij onze beneden buurvrouw. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan.

De drang om me creatief te uiten wordt enorm aangewakkerd door het geknoei met wol, zeep, water, klei en glazuur. Het helpt dat mijn begeleiders het proces in goede banen leiden, ik ben niet helemaal alleen en zelfstandig verantwoordelijk voor het resultaat. Ik mag klooien en dat is een enorme bevrijding. Waardoor ik ook weer onbevangen aan mijn roman kan gaan werken.