rozengeur
zo doordringend
de kleur ook
afschuwelijk fel roze
maar oh zo mooi!

Het leven gaat niet over rozen, zegt men. De rozengeur kruipt opdringerig mijn neus binnen als ik langs de rozenhaag loop, die binnen een dag knalroze kleurt. Ik ben helemaal vol van de prachtige overweldigende lente, die de afgelopen week ineens zomers werd. De heerlijke, nog net niet te hete zon. Het heldergoene kleurenpalet dat de bomen en struiken kleurt. De prachtige bloesems. De geur van sering, rozen en brem en over een week of zo de acacia’s. Het luidruchtige zoemen van insecten. De vogelkoren en de eerste krekels. Het geknerp van vleermuizen in de wanden. De boerenzwaluwen met hun babbeltjes. Enzovoort. Ik word er oergelukkig van.

En tegelijkertijd ben ik vol verdriet. Omdat een lieve goede kennis, mijn voormalige mede moderator op kanker punt nl, een je-wordt-niet-meer-beter bericht krijgt. En dat terwijl ze al eerder behandeld werd voor kanker. Weer een langdurig behandelproces. Weer die knagende onzekerheid. Weer die rollercoaster waar je helemaal niet om hebt gevraagd. Wanneer dit nieuws binnenkomt, barst mijn verdriet los als een doorgebroken dam. De kracht van de emoties is overweldigend. Ik kan natuurlijk niks voor haar doen, behalve wat ondersteunende appjes sturen. “Ik ga voor kwaliteit van leven”, zegt ze. Gelukkig maar! Maar wat betekent dat eigenlijk? Is kwaliteit alleen maar rozengeur?

Wat mij betreft zit maar één ding op: bewust het leven volop leven. Met volle teugen genieten van alles. Ik laat de felle lentekleuren en de roze-rode zonsondergangen op mijn netvlies branden, de geuren laat ik diep nestelen in mijn neus, de smaak van goed eten graveert mijn tong. De zang van de nachtegaal en de zwartkop strelen mijn trommelvliezen. En tegelijkertijd laat ik de tranen over mijn wangen lopen en het zout ervan in mijn poriën dringen. Ik geef mijn emoties de ruimte. Het leven gaat alleen maar over rozen, hun doorns en hun prachtige bloemen. Dat is kwaliteit! Want de dag dat je dat allemaal niet meer kan, die kan soms zomaar ineens voor je neus staan.