Mijn schoonmoeder appt het me vaak: stap voor stap! als ik weer eens een lijst stuur van wat ik allemaal wil doen. En ik schrijf hetzelfde advies ook terug als zij mij meldt dat ze met een driedubbele hernia alle deuren in huis een andere tint grijs wil geven. Meestal blijft het bij mooie woorden. Maar vorige week lukte het me dit echt in de praktijk te brengen.

Het schilderen van de hoge muren die tot de nok van het dak lopen in onze woonkamer, stond al twee jaar op mijn to-do-lijst. Dat het hoognodig was stond buiten kijf. Het contrast met de reeds geschilderde witte delen was erg groot. Omdat het al zo’n tijd in mijn hoofd zat, had de klus buitenproportionele afmetingen aangenomen. Dat de klus op 5 meter hoogte moest plaatsvinden hielp daar niet bij. Ik ben geen held op ladders.

Op een zondag toch maar begonnen, Tim hielp door de steiger gewoon neer te zetten dus toen moest ik wel. Bij voorbaat had ik het hele project in drie delen gehakt en dit ook hardop verkondigd. Eerst de hoge delen van de lange wand, dan de hoek om, de muur naast de schoorsteen en daarna de schoorsteen zelf. Na elk deel mocht ik van mezelf stoppen. Stap voor stap!

Op zondag en maandag deel 1, dinsdag en woensdag de hoek om gegaan en de schoorsteen alvast begonnen schoon te maken en donderdag ochtend kon de steiger de woonkamer al weer uit. Na elk deel heb ik bewust gekozen om door te gaan. Heb ik nog puf? Heb ik nog zin? Dus niet doorgaan op wilskracht maar op willen. Relaxed en zonder stress, zonder enige druk op mezelf te leggen. En meteen geoefend om zonder fysieke druk te schilderen, zodat de tennisarmen zich koest houden.

Alle klussen in huis en op de camping worden worden nu in mootjes gehakt. Zodat ze behapbaar worden en leuk! Ik kan genieten van een klus klaren in alle rust. En het resultaat? Dat is geweldig mooi, en ik geniet er dubbel van!