Na vier maanden lang minstens zes dagen per week, minimaal twaalf, maar vaak meer uur per dag, werken, is rust nemen niet iets dat ik zomaar vanzelf doe. Heel mijn systeem is ingericht op een intensief dagprogramma van half acht in de ochtend tot minstens negen uur ’s avonds, waarin we doorlopend contact hebben met andere mensen. Gelukkig dat er tussen zeer uiteenlopende taken af en toe een moment rust zit en dat ik niet al het werk alleen hoef te doen. Evengoed zijn het hyper intensieve dagen, met name omdat er, altijd onverwacht, grote en kleine calamiteiten plaatsvinden. Zoals een storing in de water toevoer. Of een reanimatie uitvoeren midden in de nacht.

En dan opeens keldert de temperatuur en gaat het regenen. Dat mag ook wel, na bijna drie maanden prachtig droog weer. Maar dat betekent wel opeens een lege camping. Het contrast is erg groot. Er is nog steeds meer dan voldoende werk, maar het is niet meer noodzakelijk om dat twaalf uur per dag, onder druk te moeten uitvoeren. Dus nemen we ons winterritme aan. We proberen meer met flow te leven: dus te doen wat zich aandient. en waar we zin in hebben. We kunnen uitslapen als de ander de kinderen naar school brengt. Hebben twee dagen weekend, op zaterdag en zondag. En we nemen meer tijd voor de dingen waar ons hart ook sneller van gaat kloppen. Ik brei, schrijf en leg de laatste hand aan mijn boek. Ik raap de gevallen peertjes, pluk vijgen voor jam, raap kastanjes en hazelnoten. Ik naai een blouse op maat voor mijn dochter. En woon de vergaderingen voor de gemeenteraad bij. Wandel overdag uitgebreid met de hond. Ik ontvang mijn familie (zolang dat kan in het kader van een virus). Maak tijd voor vriendschappen: in de buurt ga ik thee drinken, en ik bel met vriendinnen in Nederland. Na een sauna ronde lig ik een kwartier stil te luisteren naar de regen op het dak.

In eerste instantie verzet mijn lichaam zich nog tegen die rust, dat verlaagde tempo. Dat ‘niks’ doen. Want aan het eind van de dag denk ik toch vaak, wat heb ik vandaag nou eigenlijk gedaan?! Maar elke ochtend ga ik een kwartiertje op een kussentje zitten en peper mezelf in dat ik daar goed aan doe, mezelf rust gunnen. En dat werkt wonderbaarlijk goed. Ik leer de kunst verstaan mezelf die rust echt te gunnen. Te accepteren dat een dag minder doen geen verloren dag is. Me over te geven aan dat andere tempo. Doordrongen te raken van de weldaad die het met zich mee brengt. Dan kan ik echt voelen dat alles wat ik doe waarde heeft. Ongeacht de hoeveelheid. Ik haal voldoening uit de intentie waarmee ik het heb gedaan. Rustig.