Ik kan niet leven zonder uitzicht. De weidsheid van vertes boven op een heuvel, hoge diepe luchten met wolken, wollig wit of verwaaide veren. Grijs, wit, roze kleurend in de zonsondergang. Onderbroken door heuvels, bomen, windmolens die wit oplichten tegen een donkere onweersbui. Een dubbele regenboog die zich in volle glorie uitstrekt. Een miauwende buizerd cirkelt boven mijn hoofd.

Ik hou van het bos. De bomen bieden me beschutting. Geborgenheid. De takken ruizen in de wind. Ik kan horen als er een bui nadert. Vogels fladderen, ook in de winter piepen de roodborstjes. Nu in het voorjaar kwettert het om mijn oren. De nesten worden opgetuigd voor een nieuwe generatie fluiters. Onder mijn voeten knisperen de bruine bladeren. Aan de takken verschijnt knapperig lentegroen.

Ik laaf me aan de zee. Vanaf een duintop kijk ik in november kilometers langs het strand van Terschelling, geen mens te zien. Alleen alle tinten grijs, blauw, groen en zand. De branding ontrolt zich op het strand. Een eeuwig in- en uitademen. Het enige dat niet beweegt is de horizon, een vaste streep in de verste verte. Zo ver het oog reikt. Een schijnbaar eindeloze leegte die onverwacht doorklieft wordt door een meeuw.

Zonder bomen verliest het uitzicht aan betekenis. Zonder uitzicht wordt het bos benauwend. Zonder branding krijg ik geen lucht. Ik heb die verschillende perspectieven nodig. Om ze te waarderen. Om er vrede mee te hebben dat ik ze niet elke dag alle drie kan ervaren. Soms bereik je een top, en dan blijkt het uitzicht volledig opgeslokt door mist. Je kan niet alles hebben in het leven. Je kan er wel naar streven zoveel mogelijk te beleven.