Langzaam sijpelt het hemelwater langs de bomen naar beneden. Het bos lekt, sopt, drupt, smakt en slobbert. Het water kleurt de boomstammen donker, stroomt de heuvel af in modderige stroompjes bruin. Het regent al uren en het lijkt voorlopig niet te stoppen.

Langzaam sijpelt mijn Nederlandse leven uit me weg. Het volgens vast stramien verlopende, jachtige leven. ’s Morgens om half 7 op, anderhalf uur reizen naar Utrecht, 7 uren werken met om half 1 een rondje binnenstad wandelen bij wijze van pauze. Dan weer anderhalf uur naar huis, hopelijk haalt Tim de kinderen op zodat ik het eten klaar kan maken. Samen eten, kinderen naar bed, koken voor morgen, nog even een uurtje ontspannen. Op tijd naar bed want morgen weer vroeg op. Alles efficiënt, gepland, uitgevoerd, met weinig ruimte voor verassingen of afwijkingen van het schema. Veilig en comfortabel in mijn rijtjeshuis in een jaren ’30 buurt in Haarlem.

Langzaam sijpelt mijn nieuwe Franse leven bij me naar binnen. Ontstaat er ruimte voor iets nieuws. Een ander ritme dat bepaald wordt door wekelijks een ander rooster voor campingwerk. Bar-, afwas en receptiediensten, communicatie en marketing. Tim begint elke ochtend met het zwembad schoonmaken. Om half 9 stopt de schoolbus bij de ingang van de camping en brengt de kinderen naar school. Om half 5 halen we ze op in het dorp. Het leven wordt bepaald door het ritme van gasten met wensen en het weer. Als het regent vertrekken veel mensen, bij zonnig weer zit het terras vol. Mijn huis wordt niet langer verwarmd aan de hand van een voorgeprogrammeerde thermostaat, maar wanneer iemand de houtkachel voert met stukken omgewaaid bos.

Mijn uitzicht is niet langer een rijtje jaren ’30 woningen, maar een ontluikend lente bos in alle schakeringen groen die je je maar kan voorstellen. Het constante gekwetter van honderden vogels is mijn dagelijkse achtergrondgeluid. Geen stadsgewoel en verkeer, sirenes heb ik hier nog niet gehoord. Alles gaat langzaam, ik kan de hele dag doen over ogenschijnlijk weinig. Of ik nou 10 of 50 mensen bedien in de bar, ik ben er toch. Tussendoor wied ik onkruid of was ik keukendoeken, beddengoed en dweilen. Ik doe het werk dat gedaan moet worden, zodat ik elke dag kan genieten van elke stap die ik zet op dit terrein. Zodat ik op mijn enige vrije dag in de week ongegeneerd met mijn gezin kan genieten van de omgeving. Zodat ik elke avond in de sauna kan en na afloop af lig te koelen onder een sterrenhemel, luisterend naar de krekels.

Langzaam wordt mijn aanwezigheid hier werkelijkheid. De zon breekt door.