De maand april staat in het teken van afscheid nemen. Voor mij en mijn gezin vanwege ons #vertreknaarfrankrijk. Ik neem afscheid van vriendinnen, collega’s en familie. In elkaars fysieke nabijheid genieten we van een maaltijd, een borrel, een cadeau, een kaart. Ik ervaar intens alles dat we ooit deelden en nu nog delen. In het perspectief van een nieuw en ander leven, elders, is het afscheid goed te doen. Ik pink hier en daar een traan weg, slik een brok weg, wetend dat ik deze mensen binnen afzienbare tijd weer in mijn armen sluit. Het afscheid is tijdelijk. Dat geldt niet voor iedereen, toevallig of niet, deze maand overlijden een aantal mensen in mijn omgeving, vrij snel achter elkaar.

Op de uitvaart van mijn tante spreekt mijn nicht over al het afscheid dat haar moeder heeft moeten nemen de afgelopen zeven jaar. Om te beginnen van haar man, de broer van mijn moeder, die zeven jaar geleden heel plotseling overleed aan darmkanker. Daarna werd ze door de ziekte Parkinson zelf gedwongen afscheid te nemen van haar gezondheid en daarmee van haar onafhankelijkheid, die ze heel hoog in het vaandel droeg. Eerst in fysieke zin, de vrijheid te gaan en staan waar je wilt, kunnen passen op haar kleinzoons. Later ook haar geestelijke welzijn, ze wist niet meer hoe je een e-mail moest schrijven, vergat haar medicijnen in te nemen en moest verhuizen naar een verpleeghuis. Ze maakte die aftakeling heel bewust mee. Een gevecht waar ze uiteindelijk uit verlost werd door de diagnose alvleesklierkanker, inmiddels een paar maanden geleden. Voor sommigen kan kanker een zegen zijn.

Zo niet voor de vader van een goede vriendin, ook hij is aan alvleesklierkanker overleden. Mijn vriendin spreekt prachtige woorden op de uitvaart in Assen. Ze vertelt hoe haar vader haar heeft geleerd dat niet de kwantiteit, maar de kwaliteit van je leven telt. Hij was niet bang om dood te gaan want dat kan iedereen. Hij nam afscheid van het leven door er midden in te blijven staan, door zoveel mogelijk te blijven genieten van dagelijkse dingen. Het leven bestaat voor tien procent uit wat ons overkomt en voor negentig procent uit hoe we er mee omgaan, aldus D.P. Kimbro.

De dag voor ons vertrek mailt een andere vriendin dat haar zoontje van zeven plotseling is overleden, ’s morgens niet ademend aangetroffen. Dat hakt er diep in. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het moet zijn, opeens, zonder aanleiding, je kind niet langer mee te maken, hem niet meer te kunnen knuffelen, hem niet op te zien groeien. Ik kan helaas niet naar de begrafenis, we zijn dan net in Frankrijk aangekomen.

Dit definitieve afscheid raakt me op een hele andere manier. Ik huil, in een crematorium zaal, naast een van mijn neven snotter ik zakdoeken vol. Op een hard kerkbankje tijdens een uren durende katholieke eredienst. In een condoleance zaal tussen koffie en lekkere broodjes. Aan de ontbijttafel als ik de mail van mijn vriendin ontvang, met tuiten. En op de camping in Frankrijk tussen fluitende vogels en prachtige groene bomen. Niet te stuiten.