Sinds 11 december is mijn enkele reistijd tussen Haarlem en Utrecht opgelopen naar bijna anderhalf uur. De nieuwe dienstregeling hakt er behoorlijk in. Ik werk inmiddels ruim anderhalf jaar in Utrecht. Ik heb super leuke collega’s, ik word gewaardeerd voor wat ik doe. Ik ben blij met mijn taken en mijn salaris. Meestal geeft mijn werk me plezier en energie. Toch is de reistijd aanleiding om me eens flink achter de oren te krabben. Want sinds de schrijfweek in november weet ik weer waar mijn hart echt sneller van gaat kloppen. Ik wil meer tijd aan mijn schrijverschap kunnen besteden en het liefst ook mijn geld er mee verdienen. Mijn contract loopt op 1 juni af. Ik heb mijn directeur inmiddels laten weten dat ze geen vast contract voor me hoeft aan te vragen.
Twee jaar geleden toen ik ontslag nam voelde dat even goed als nu. Ik kijk er naar uit. Niet omdat ik zo graag weg wil, integendeel. Ik zal mijn collega’s en mijn werk erg missen. Maar net zozeer als ik me liet leiden door mijn intuïtie bij de keuze voor deze baan, zozeer doe ik dat bij het vertrek. Een vast contract geeft weliswaar zekerheid maar ook vastigheid. Een verbinding die ook beperkend kan zijn, die er voor zorgt dat je blijft plakken. Dat je eindeloos medewerker blijft in een bepaalde schaal terwijl er allerlei uitdagingen aan je deur kloppen. Bij mij klopt nu het schrijven, en terwijl ik uitkijk over de loodgrijze nieuwjaarslucht, de kale bomen en het gekras van eksters in mijn tuin hoor, voel ik blijde verwachting. Er is nog zoveel meer te zien en ontdekken in deze wereld! Wat kan ik er nog allemaal van maken? Wie weet wat me te wachten staat?
Het hangt in de lucht lijkt het. Op LinkedIn zie ik allerlei berichten van mensen die ook het stoppen zien als een een nieuw begin. Mijn zus liet me vorige week weten dat ze ontslag heeft genomen, nog zonder nieuwe baan en een goede vriendin heeft zichzelf ook een deadline gesteld: voor de zomer ander werk. Misschien wordt 2017 het jaar van eindes waardoor er ruimte ontstaat voor nieuwe avonturen die beter bij ons passen. Dus dit jaar niet een enkel voornemen maar meer een proces: nog beter, vaker, langer naar die innerlijke stem luisteren en er gehoor aan geven. En dan maar zien welke verassingen de weg allemaal in petto heeft.